Eind jaren tachtig: Crate-digging. Uit duizenden singeltjes haal ik onder andere dit plaatje. Onbekend label, Brown Dog, New York, 1976. Ene Larry Tinsley heeft het geschreven en samen met Clarence Carter geproduceerd. In totaal hebben ze maar 2 singeltjes gemaakt waarvan dit de beste is. Iedereen die ik het heb laten horen stond na 2 coupletten te swingen. Een zeldzaam strakke en stomende groove, geen noot te veel. Overtuig jezelf, luister. L-7
Voor een man die aan de lopende band (voor andere topacts) disco en silky funk tracks schreef was dit album duidelijk een verademing. Hij kon even helemaal doen waar hij zelf zin in had. Leon A. Huff. Ook grondlegger van de Philly Sound (zie vorige post). Producer, hitschrijver van het duo Gamble & Huff van het label Philadelphia International Records. Samen zijn ze goed voor 170 gouden en platinum platen. Leon begon als pianist. Speelde voor Phil Spector en vele anderen. Vormde The Locomotions. Maar ging al snel in dienst van het label PIR om hits te schrijven voor de huissterren zoals de O’Jays, Harold Melvin & the Blue Notes, Teddy Pendergrass, MFSB en the Intruders.
Zelf is ie twee keer in de schijnwerpers gestapt. Twee singles. In 1980, toen disco net over the hill was kwam hij met zijn enige solo album: Here to create music. Daar staan vier of vijf aardige tracks op. Maar de 'killertrack' is: I ain't jivin, i'm jammin. Dat rammelt zo lekker alle kanten op.
