Stevie is mijn held. Op twaalfjarige leeftijd maakte hij zijn eerste plaat. Wat volgde was de ene hit na de andere. "Songs in the key of life" uit '76 is toch ongeveer wel zijn magnum opus. I wish, Sir Duke, Isn't she lovely - om er een paar te noemen - zijn perfect, zowel als popmuziek als soul. Million-sellers. Wereldhits.
Naast deze mijlpalen herbergt de plaat nog een paar verrassingen. "Ordinary pain","Black man" en een track die me de eerste keer enorm raakte: "Contusion".
Op "Contusion" geeft hij zijn visie op het fenomeen Fusion (jazz met soul, funk en symfonische rock-invloeden). Alle registers gaan open. Het is een statement van de meester, zo van "Ga daar maar eens overheen". Kortom: een hele vette fusion-plaat en daarmee een voor hem nieuwe stijl.
L-7
