Chris Hinze (1938) heeft tussen 1969 en nu zo'n 60 albums gemaakt. Voornamelijk klassiek (barok met name), new age-muziek en jazz. In 1978 bracht hij "Bamboo magic" uit. Dit is een meer funk-georienteerd album, maar dan van de eigenzinnige soort. Luister naar de titeltrack en geniet van deze originele Hollandse rare-groove.
‘Kings’. Zo noemden ze hem. Deze blues gitarist staat rechtop tussen B.B. King en Albert King in mijn platenkast. En terecht. De jongste van 'The three Kings'. In 1961 had hij meerdere hits. Dat was wel zijn jaar, 27 jaar jong. Hij was een groot voorbeeld voor bluesrockmuzikanten zoals Clapton, Jeff Beck, maar ook voor mannen als Keith Richards. Freddie King straalt altijd plezier uit tijdens het spelen. Het gemak ook. Staat in deze video rustig even te spelen met zijn gitaar achter zijn hoofd. Het zingend spelen met de gitaar was wel zijn specialiteit. En dan Freddie, de zanger. Ik vind hem als zanger eigenlijk zwaar onderschat. Kortom, wat was die man goed bezig in de 70's! Een kerstoptreden in 1976 is hem noodlottig geworden. Maagproblemen werden hem noodlottig. Maar ja, zijn maaltijden bestonden toen al jaren uit Bloody Marys. Hij stierf op 42 jarige leeftijd.
Een minder bekende plaat uit 1972 van Marvin Gaye; de soundtrack van "trouble man". Een overwegend instrumentaal album, dat Marvin vooral van zijn jazzy kant laat horen. Een van de uitschieters is "T" stands for trouble; broeierig, sensueel, spannend. Ik heb de film nog nooit gezien, die verzin ik er zelf wel bij!
In 1987 bemachtigde ik mijn eerste Cymande-album, "Second time round" uit 1972, voor maar liefst 1 toenmalige gulden en ik was verkocht. Deze Londense band van Guyana en Jamaicaanse afkomst maakte Nyah-rock; een soort relaxte funk met west-indies-invloeden als calypso en reggae. "Fug" is track 2 van kant 2 en een perfect voorbeeld van hun stijl: rustige intro, een tempo-versnelling om daarna vol gas naar .... maar ach, luister zelf. L-7.
Somebody gotta take the girl with the skinny legs! Over tijdsbeeld gesproken. Dunne benen waren niet echt hot. Maar goed. Joe Tex is een bijzondere zanger. Hij praatte over de muziek heen. Iets wat Millie Jackson later ook met veel humor deed. Maar nu Joe Tex. Hij noemde het zelf 'rap'. Eén van de eerste die de term rap introduceerde. Hij zat bij hetzelfde label (King) als James Brown. Schreef zelf nummers voor Brown. Die twee waren bepaald geen vrienden. Tex vond dat Brown zijn danspasjes jatte. En Brown begon te daten met Tex zijn vrouw. Geen gezellige boel. Tex schreef een song 'You keep her'. James Brown heeft op Tex geschoten tijdens een optreden van Otis Redding. Lekker stel. Skinny Legs van Joe Tex stond 15 weken op 1 in de US. 1967! Veel van Joe Tex zie je nog jaren terug bij Brown, die echt doorbrak. Joe had wat disco hits in de 70's, werd moslim en stierf in Texas in 1982. 49 jaar oud.
Sonny Stitt (1924-1982) kende ik helemaal niet totdat ik dit hoorde op een Argo-verzamel-cd. Het staat op Never can say goodbye, uit 1975.
Een mix van jazz-funk en hoe zal ik het noemen...: goedkope duitse seventies b-film-orgelmuziek. De percussie is messcherp. Geniet ervan. L-7.
Mijn eerste post voor rare record reporter: 23 Skidoo heeft tussen 1981 en 1987 een handvol eigenzinnige platen gemaakt. Een mix van sampling, industrial, avant-garde, worldmusic uit burundi en indonesie en funk. Opvallend was het gebruik van percussie-instrumenten gemaakt van oud-ijzer. In de jaren negentig hebben ze vooral gewerkt als Precinct 23 en produceerden Londense hip-hop groepen als Roots Manuva, Deckwrecka en Rodney P.. In 2000 brachten ze de gelijknamige cd 23 Skidoo uit waar Kendang op staat, met als special guest Pharoah Sanders: een hypnotiserende mix van acid jazz en indonesische kendang-drums.
L-7.
Wat doet de foto van Eddie Harris bij een nummer van Della Reese? Lang verhaal. Daar gaan we. Deze protest song uit 1969 stond op mij te wachten in een kringloopwinkel in 't Gooi. Was ik nog nooit geweest. Altijd spannend een nieuwe kringloopwinkel. Eerst uitvinden waar de LP's staan. Dan voorzichtig alle bakken doorlopen. James Last, James Last en nog wat bakken BZN. En dan, ineens, is daar Della Reese. Ze leeft nog. Zangeres en actrice. Begon in de 50's jazz te zingen. Gospel was haar roeping. De LP heet Black is Beautiful. Haar heb ik mee naar huis genomen. Niet verder vertellen, maar de beste versie van dit nummer is misschien toch wel van Eddie Harris en Les McCann. Maar toch eerst maar even funky Della en dan Eddie. Jij mag het zeggen. Compared to what.
Track uit 1969 van geweldige jazz & soul gitarist die in de verdomhoek is verdwenen. Had Youtube maar een dodehoek spiegel. Daarin zouden zijn videos meteen zichtbaar worden. Hij leeft nu met zijn zevende vrouw, dat zegt iets over de man. Hij was niet echt honkvast. Dat blijkt ook wel. De geweldenaar nam platen op met - daar gaan we - Curtis Mayfield, Otis Rush en Jimmy Reed. In Chicago maakte hij platen met Woody Herman, Stan Getz, Groove Holmes, B.B. King, and Dizzy Gillespie. In 1961, begon hij de Philip Upchurch Combo, zijn hit "You Can't Sit Down" verkocht meer dan 1 miljoen persingen. Goud. In de 60's toerde hij met Oscar Brown, In 1967 maakte hij platen met Richard Evans, John Lee Hooker, Grover Washington, Jr. en Cannonball Adderley. In de 70-er jaren werkte hij met Ramsey Lewis, Quincy Jones en Tennyson Stephens. Vanaf 1975 in de 80's speelde hij met George Benson, Mose Allison, Gary Burton, Lenny Breau, Joe Williams, Natalie Cole, Carmen McRae and Michael Jackson. Pffff. Ben je er nog?
Lekker gitaarwerk. Hier zie je een legende aan het werk. De man die vanuit de blues een paar stevige palen in de grond sloeg voor de brug naar rock & roll. Chuck Berry. Als je hem nu wilt zien spelen moet je op woensdagavond naar Blueberry Hill, een restaurant en bar in Delmar Loop in St. Louis, USA. Chuck is nu 86. De Hoochie Coochie is een 'sexually provocative dance'. In 1893 een echte rage in Chicago.
In de video is het 1969. Toronto. Live. Hij is 43 jaar oud. De man die "Maybellene" (1955), "Roll Over Beethoven" (1956) en "Rock and Roll Music" (1957) en "Johnny B. Goode" (1958) schreef, speelt hier een lekkere langzame blues met even zo lekker gitaarwerk.
Wie de film van Tom Barman 'Anyway the wind blows' kent, kent ook de titelsong van deze markante film uitgevoerd door Magnus. Donald Byrd, trompet, schreef het origineel: Cristo Redentor. Cinematografisch als alleen Ennio Morricone kan. Byrd over het album A new perspective uit 1963 waarop dit nummer te vinden is: "I mean this album seriously. Because of my own background, I've always wanted to write an entire album of spiritual-like pieces. The most accurate way I can describe what we were all trying to do is that this is a modern hymnal. In an earlier period, the New Orleans jazzmen would often play religious music for exactly what it was - but with their own jazz textures and techniques added. Now, as modern jazzmen, we're also approaching this tradition with respect and great pleasure." Donald Byrd leeft nog. Ook wel eens leuk om te melden. Hij is 80 jaar jong.
Ray Charles is een vak apart in mijn platenkast. Daar gaan we het een andere keer nog uitgebreid over hebben. Nu even over Billy Preston. Wat een performance. Die dans, dat pak, die stem en dan die voetjes van Ray Charles die bijna trappelen van geluk. Probeer maar eens stil te zitten als je deze video start, gaat je niet lukken. Preston werkte als pianist en keyboardist samen met - heb je even - The Beatles, The Rolling Stones, Aretha Franklin, Quincy Jones, Sly Stone, Red Hot Chili Peppers, Eric Clapton en JJ Cale. Kan ook niet anders als je als 10 jarige al achter het orgel zit op National TV met Nat King Cole. Na jaren van drank en drugs heeft hij in 2006 stilletjes de artiesteningang genomen naast de hemelpoort.
De jonge pianist Otis Span wordt hier geintroduceerd door Memphis Slim. Matt Murphy op gitaar, Willie Dixon speelt bas and Billy Stepney drums. Je voelt de blues ervan af druipen. Mooi om te zien hoe Sonny helemaal in de muziek beweegt en hoe hij zijn eerste noot pakt. Ze noemdem hem ook wel Willie Williamson, Willie Miller, Little Boy Blue, The Goat en Footsie. Whatever, the man is the blues. Op 25 mei 1965 werd hij dood in zijn bed gevonden. Slechts 66 jaar oud worden is ook Blues.
Yeah, ain't that a pity, people ain't that a cryin' shame
Ain't that a pity, I declare it's a cryin' shame
She wait till it got nine below zero, and put me down for another man
I give her all my money, all of my lovin' and everything
All of my money, all of my lovin' and everything
It done got nine below zero and she done put me down for another man
Nine below zero, the little girl she done put me down
Nine below zero, the little girl she done put me down
She know I don't have nowhere to stay, and I don't have not one dime
Het is dat rare uptempo ritme dat dit hele nummer volledig in zijn greep houdt. John Weldon Cale is de man die de hits Cocaine en After Midnight schreef voor Eric Clapton. Maar dit nummer is in zijn soort ijzersterk.
