Manu Dibango - Soul makossa

Manu Dibango (1933) uit Cameroen is een grootheid in de wereldmuziek. Hij speelde o.a. met de Fania All-stars, Fela Kuti, Herbie Hancock, Bill Laswell, Bernie Worrell, Ladysmith Black Mambazo, Don Cherry en Sly & Robbie. Naast saxofonist is hij een verdienstelijk vibrafonist.
Hij is een van de grootste sterren uit Afrika die in het westen is doorgebroken.
In 1972 maakte hij zijn debuut met "Soul Makossa":  supervette zogenaamde Afro-Beat. Een gouden start voor een glansrijke carriere. Op dit album staan een paar geweldige tracks: Luister naar "New bell" en de titeltrack. Ik zeg het vaker, maar probeer maar eens stil te blijven zitten!! 
p.s. een leuke anecdote: michael Jackson pikte de tekst "a me ce a me ca a me makossa" uit Soul Makossa, voor zijn "Wanne be starting something" en heeft een miljoen franse franc moeten betalen, net goed!! L-7

Velvett Fogg - Owed to the dip / Within the night

Psychedelicatesse. Dat is deze zeldzame Velvett Fogg uit de 'underground scene' van Birmingham. Ze hadden in '69 al een lichtshow en een gogo danseres op het podium. Het eerste en laatste album komt uit 1969. Owed to the dip is lekker bluesy. Op Hammond hoor je Frank Wilson freaken. Hij zingt ook. Ondanks alle verwachtingen, de spraakmakende foto op de hoes en een ronkende review van John Peel achterop brak de band niet door.
Within the night rockt na 2 minuten opbouw de conussen uit je speakers. Je hoort The Doors er doorheen schemeren, maar dan met een echte gitarist.

Het label Pye kwam zijn beloofde grootse promotiecampagne wegens het geringe succes niet na. Teleurgesteld viel de band eind '69 uit elkaar. Het zijn rockende hippies, maar ik moet zeggen dat het hammond orgeltje en de gitaarsolo's de plaat wel zeer de moeite waard maken. Mocht je hem hebben. Ik wil hem van je kopen. Hij hoort echt in mijn kast :-).

Gino Soccio - It's alright

De beste Italo-disco komt uit Canada!!! Gino Soccio (1955) komt uit Montreal. Speelt piano vanaf z'n achtste. Gino was een electro-pionier in de vroege jaren tachtig. Tussen 1979 en 1984 maakte hij 4 elpees en een handvol singeltjes. 2 nummer-1-hits in de USA; "Dancer" en "Try it out". "It's alright" van het album "Face to face" stond 5 weken op nummer 2 in de "Hot dance-music/Club play charts". Dat zijn flinke resultaten!

Even snel als zijn succes opkwam, verdween het ook weer. Na '84 hebben we helaas niets meer van hem vernomen. Voor hetzelfde geld is ie nu pizza-bakker of zoiets... Gelukkig heeft hij een paar platen gemaakt die de tand des tijds goed hebben doorstaan, waaronder het groovende "It's alright". L-7

Holger Czukay - Movies

Wat in eerste instantie bedoeld was als denigrerend etiket, werd uiteindelijk een geuzennaam; "Kraut-Rock". Verzamelnaam voor alle seventies avant-garde muziek uit Duitsland. Divers van Kraftwerk, Neu!, Faust, Tangerine Dream tot Can. En daar komt Holger in beeld. Deze geboren Pool kreeg les van Karl Heinz Stockhausen maar werd na 3 jaar van het conservatorium gestuurd wegens 't structureel ridiculiseren van muzikale dogma's.
Hij was medeoprichter en drijvende kracht van Can. Hij speelde bas, french horn en verzorgde de geluidstechniek bij opnames. Later "bespeelde" hij de korte golf radio, tape loops, samples en de telefoon wat een verrijking voor hun sound was. In 77 verliet hij Can om een solo-carriere op te bouwen. In 1979 maakte hij zijn eerste soloplaat "Movies". Van dit album komen "Cool in the pool" en "Persian love". Het eerste is een disco-parodie wat aan elkaar hangt van samples, het tweede wordt gedragen door geluidsfragmenten van een iraanse zangeres. Holgers muziek typeren valt niet mee: eigenzinnig, leuk, knettergek, hoogst origineel, prettig gestoord, het blijven omschrijvingen. Uniek dekt de lading enigzins. Ik ben benieuwd wat de luisteraar denkt! L-7

Phyllis Hyman - Loving you, losing you

Had vorige week een top avond met de bedenker van Toppop (yeah). Hij trok meteen een juweel van een LP uit zijn enorme platenkast. Het debuut album van Phyllis Hyman. Philadelphia sound. Sweet Philly. 1977. Zet de plaat op en dit is het eerste nummer. Misschien wel het mooiste Philly intro van een debuut plaat dat ik lately heb gehoord. Er kwamen geen grote hits uit haar eerste 3 albums, pas in 1981 had ze een hitje met 'Can't we fall in love again'. Ze scheidde van haar manager Larry Alexander en trouwde met cocaine. Arista wilde niet met haar verder. Het zat allemaal niet mee. In 1983 zong ze de titelsong van de Bond film 'Never say never again'. Maar een gevecht over de rechten van het liedje zorgde ervoor dat er een nieuw nummer van Legrand werd gekozen, ingezongen door Lani Hall. Vanaf '85 krabbelde ze weer op. Maakte weer een eigen album, zong op albums van Grover Washington en Lonnie Liston Smith.

Pas in 1991 brak ze door met haar album 'Prime of my life'. Wat figuurlijk wel klopte. In 1995 maakte cocaine een einde aan haar leven. Allemaal in lijn met het Whitney Houston verhaal. 45 jaar oud. Op haar laatste briefje stond: "I'm tired. I'm tired. Those of you that I love know who you are. May God bless you." Zo'n mooie vrouw. Zo'n lelijk einde.. Oftewel: loving you, losing you..