Had vorige week een top avond met de bedenker van Toppop (yeah). Hij trok meteen een juweel van een LP uit zijn enorme platenkast. Het debuut album van Phyllis Hyman. Philadelphia sound. Sweet Philly. 1977. Zet de plaat op en dit is het eerste nummer. Misschien wel het mooiste Philly intro van een debuut plaat dat ik lately heb gehoord. Er kwamen geen grote hits uit haar eerste 3 albums, pas in 1981 had ze een hitje met 'Can't we fall in love again'. Ze scheidde van haar manager Larry Alexander en trouwde met cocaine. Arista wilde niet met haar verder. Het zat allemaal niet mee. In 1983 zong ze de titelsong van de Bond film 'Never say never again'. Maar een gevecht over de rechten van het liedje zorgde ervoor dat er een nieuw nummer van Legrand werd gekozen, ingezongen door Lani Hall. Vanaf '85 krabbelde ze weer op. Maakte weer een eigen album, zong op albums van Grover Washington en Lonnie Liston Smith.
Pas in 1991 brak ze door met haar album 'Prime of my life'. Wat figuurlijk wel klopte. In 1995 maakte cocaine een einde aan haar leven. Allemaal in lijn met het Whitney Houston verhaal. 45 jaar oud. Op haar laatste briefje stond: "I'm tired. I'm tired. Those of you that I love know who you are. May God bless you." Zo'n mooie vrouw. Zo'n lelijk einde.. Oftewel: loving you, losing you..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten