Little Beaver - Party down

Als je de hoes ziet denk je; "Waar gaat die grote gitaar met dat kleine mannetje naartoe?" Het tegendeel is waar; Willie Hale a.k.a. Little Beaver (15-8-1945) begon in de jaren zestig als sessie-muzikant (o.a. bij Betty Wright; "Clean-up woman") en startte in '72 zijn solo-carriere.
4 jaar en 4 albums later verdween hij van het toneel om in 2003 weer op te duiken op "The Soul-sessions" van Joss Stone.
"Party Down" is zijn tweede LP en bestaat uit een mengeling van R&B, Soul, Jazz en Funk. Alle tracks zijn goed tot uitstekend, maar ik heb er toch 3 uitgekozen die je gehoord moet hebben.
1): "Money vibrations" is een aanstekelijke Funk-track. Na 3 keer luisteren zat het in mijn hoofd waar het niet meer weg te branden was.
2): "I can dig it baby" is een teaser. Elk couplet begint met een onnavolgbare Funk-riff, om dan af te zwakken naar een Soul-tune. Dit gaat ongeveer de helft van het nummer door om daarna volledig in een Funk-track te veranderen.
3): "Let the good times roll" is een straight-forward groovende Funk-track. Erg laid-back.
Voor de liefhebber: Concerto Amsterdam heeft de re-issue op vinyl in de bakken staan. L-7

The Manhattans - Back up

De LP is net door mij gekocht in een kringloopwinkel. Hij heet A million to one. Het beste van dit kabbelende-soul-en-lage-zwarte-stemmen-hijgende-'yeah baby'-album is toch wel dit funky nummer uit 1972. Back up. Nog voor er sprake was van de personal computer toch alvast een persoonlijke boodschap :-). Het was een single, maar deze deed niet veel. Pas in 1976, 14 jaar na oprichting en 2 albums later braken ze wereldwijd door met die mierzoete ballad 'Kiss and say goodbye'.

Zanger George 'Smitty' Smith was in 1970 overleden na een ziekbed en dit is het eerste album met leadsinger Gerald Alston. Pas in 1988 verliet Alston de band om solo te gaan. De band bestaat nog steeds.

Dr. John the Nighttripper - GRIS-gris

Afgelopen maandag in Paradiso, Amsterdam: Dr. John live on stage. 71 jaar jong speelde hij twee uitverkochte concerten op een avond. Na enkele nummers van zijn laatste, door de pers lovend ontvangen  plaat "Locked down" speelde hij een van z'n klassieke hoogtepunten: "Walk on guilded splinters". En zo komen we bij "GRIS-gris".
In de jaren 50 en 60 was de dokter-in-spe, Mac Rebenack, actief met allerlei bandjes en als sessie-muzikant, onder andere op Frank Zappa & the Mothers of inventions' Freak-Out. Pas eind jaren 60 ging hij de buhne op als "Dr. John the night tripper". Vernoemd naar een hoodoo-medicijnman. Zijn stage-show was een mengeling van New Orleans' Rythm & blues en psychedelische rock in een setting van voodoo-rituelen en buitenissige costuums, geinspireerd door Screamin' Jay Hawkins. Ook maandag liep hij met zijn "Cane of the Zulu" vol met amuletten en ook een schedel ontbrak niet.
Van 68 tot 73 maakte hij een aantal platen in dezelfde lijn om met "Right place, wrong time" door te breken met een funkier en dansbaarder muziek-variant. Sindsdien treedt hij op op de grootste festivals en in de beste concertzalen.
Om terug te komen op "GRIS-gris": Ik heb 2 nummers geselecteerd, te weten "Mama Roux"; een klein gearrangeerd loflied op een creoolse dame, en "Walk on guilded splinters", veruit zijn meest sfeervolle, zompige, spooky voodoo-track. Lichten dimmen, kaarsen aan, schedel uit de kast en gaan met deze hoogtepunten uit New Orleans! L-7

The Crusaders - Stomp and buck dance

Er zijn van die platen die het vooral goed doen in je auto. Die moeten eerst in sync komen met het ritme van snel voorbijschuivende lantarenpalen. Muziek die pas werkt als de stippen tussen de twee asfaltbanen door je snelheid een lange streep vormen. Nummers die zich pas geven als ze zich in een vacuum begeven tussen A en B. Ze zijn opgebouwd in een nimmer ophoudende loop. Een dwingende pulserende beat dat je denken platlegt en het alleenzijn aangenaam. Een klein roesje zou de anesthesist geruststellend zeggen voordat de grond onder je wegzakt en je met een hechting wakker wordt.

Stomp and buck dance voldoet aan al die eisen.

The Crusaders hebben jazz, soul, funk, sax en trombone altijd aan elkaar geknoopt. Op Southern Comfort staat deze jam die alleen met de juiste snelheid, ergens tussen de 100 en 120 kilometer per uur zijn ware geheim onthult. Met een beetje geluk valt geluid en beeld dan zo miraculeus samen dat je auto verandert in een tijdmachine. Vader tijd kruipt relaxed op je achterbank en zet alle klokken stil. Hij geeft je met terugwerkende kracht vijf volle minuten uit 1974 cadeau.