S-tone Inc - Get freaky now

In 1992 ging ik naar een feest met DJ Graham B achter het vinyl. Hij draaide House vermengd met Acid Jazz. Zo kwam S-tone Inc op mijn pad. Niet dat ik in die tijd maxi singles kocht, maar erop dansen ja. Ik ging naar Graham B en vroeg welke plaat hij draaide. Hij gaf mij een knipoog en schreef een vodje met een onleesbare naam erop: Stone Ready... Zoiets. Ik heb het nooit echt kunnen ontcijferen. Pas jaren later viel het muntje. In 2002 liep ik tegen een cd aan van S-tone Inc. Sobrenatural. Nog steeds een dijk van een loungy latin zondagochtendplaat. Home

The Beginning of the end - Funky Nassau (pt. 1)

Als je het over onbekende funk hebt kom je de nodige eendagsvliegen tegen; zo ook The beginning of the end. Opgericht in 1969, 5-mans-band uit Nassau, Bahamas. Ze hebben 1 elpee gemaakt op Alston records (Atlantic), en een track - funky Nassau - was een aanzienlijke hit in Amerika in 1971. 15e in de Billboard hot-100, 7e in de Billboard black singles chart.

Hun muziek is tropical funk, dankzij de calypso-invloeden. Wat mij betreft een uitstekende plaat om het koninginneweekend mee in te luiden, qua Nassau! L-7

 

Willis Jackson - Nuther'n like thuther'n

Tweede helft jaren 80, met de opkomst van rap en het gebruik van samples, ontstond er een hausse wat betreft obscure breaks en beats. In clubs hoorde je onbekende stromingen. Soul-jazz - door 60-ties soul en 70-ties funk geinspireerde jazz, vaak met hammond-orgel - was er een van.

Pionier op dat gebied was Gilles Peterson: een D.J. die aan de wieg heeft gestaan van talloze verzamel-platen met soul, funk, latin, en jazz. Op een van die platen, Best of BGP, staat Nuther'n like thuther'n. D.J. Loos hoorde deze plaat bij mij in 1991, maar was vergeten wie het was: Dus, Willem: hier is die plaat met die allesbepalende "Tick".

Het eerst verschenen op het album "More gravy" uit 1963, op Prestige.

Cal Tjader - Soul sause (guachi-guaro)

De van oorsprong Zweedse Amerikaan Cal Tjader (st. Louis 1925-1982) was voor het podium geboren. Op z'n 4e levensjaar kon hij al tapdansen wat hem zelfs een filmrol opleverde. Zijn muzikale interesse groeide van piano, naar drums, pauken en conga's naar de vibes. Eind jaren 40 formeerde hij in San Francisco een groep met Dave Brubeck en Paul Desmond, eerst als octet, later als trio. De jaren 50 staan in het teken van de Latin Jazz bij George Shearing's band, samen met Willie Bobo en Mongo Santamaria. Ze speelden "Mambo's without the head-ache" (sic). Begin jaren 60 vormde hij zijn eigen quintet. In deze bezetting is "Soul sause" geboren; een bewerking van een Dizzy Gillespie-tune uit 58, wat in de loop der jaren bij optredens steeds voller en vetter ging klinken en evalueerde naar deze opname uit 1964, met een belangrijke bijdrage van Willie Bobo. "Soul sause" verscheen als eerste op de gelijknamige elpee. Naar mijn mening Cal's allerbeste. Luister naar Dizzy en naar Cal en zoek de verschillen.

Oscar Peterson - C Jam Blues

Live in Denemarken,1964. Oscar Peterson achter de piano. Ray Brown op bas. Ed Thigpen op drums. Peterson speelt geen muziek. Hij is de muziek. Letterlijk. Hij maakt er onderdeel van uit. Je hoort hem mee murmelen en scatten tijdens het spelen. Hij zit in zijn eigen vrije wereld: jazz. Weg van alles. Geniaal. Prachtig hoe hij een intro pakt van meer dan twee en halve minuut voordat de band inzet. Heb erg veel lp's van hem. NU weet je waarom. En ja, de Verve LP 'At the Stratford Shakespearean Festival' staat vooraan.

Vijf was ie. Woonde in Montreal. Vader werkte bij de spoorwegen. Hij leerde hem trompet en piano spelen. TBC op zijn zevende eindigde het trompet spelen. Dus zat Oscar zes uur per dag achter de vleugel. 14 jaar oud won hij een radioprijs en stopte meteen met school. Hij werd muzikant. Peterson was en leefde voor jazz, maar werd klassiek geschoold. Norman Granz van Verve (later Pablo) zat in een taxi richting vliegveld toen hij Oscar live op radio hoorde spelen. Hij liet de vlucht schieten en reed rechtstreeks naar de club waar Peterson live speelde. Op zijn 24e had hij zijn eerste jazz-optreden in Carnegie Hall. Dankzij Granz. Granz nam in de 50's en 60's op voor zijn zwarte muzikanten in het zuiden van Amerika. Hij liet ze gewoon 'blanke' taxis nemen en trok zich niets aan van het racisme. Hij vormde een toptrio met de witte Herb Ellis en Bassist Ray Brown. Vrij stunning in die tijd, dit zwart witte trio. Peterson kreeg in 1997 zijn 8e en belangrijkste Grammy: Lifetime Achievement Award Instrumental Soloist. Ondanks atritus sinds zijn kinderjaren, zijn zwaarlijvigheid van 125 kg, een kunstheup, een beroerte die zijn linkerhand twee jaar uitschakelde, is hij tot zijn dood in 2007 een pianist van kaliber. Mijn LP's van Peterson staan dichter bij Art Tatum dan bij Monk. Nee, ze staan niet op alfabet. Ze staat puur op gevoel ingedeeld. Dicht bij mijn hart.

Home

Rare Weekend Concert: B.B. King & James Brown

Heb je een uurtje? Je zal je geen seconde vervelen. BB King als gast. James Brown knalt er een topconcert uit. De band (The JB's) weet wel een showtje te maken. O ja. Michael Jackson zit in de zaal en komt nog even het podium op. Wat mij het meest opvalt is het relaxte publiek. Let the good times roll!

Home

Ray Barretto - El Watusi

Ray Barretto (1929-2006) speelde de conga's eind jaren 50 bij Tito Puente, en startte in 1961 zijn eigen orkest. Zijn eerste album op Tico records - Charanga Moderna (1962) - bevatte de enorme hit El Watusi: alom geroemd als de eerste Latin-Soul plaat: Cubaanse mambo, latin jazz en afro-soul. Met zonder violen. Dit bracht in New York een creatieve stroming op gang met dans-ritmes als de Charanga, de Jalla-Jalla, de Ching-a-ling en als hoogtepunt de Boogaloo; allemaal voorlopers van de Salsa die we kennen sinds de jaren 70!!  Geniet van deze mijlpaal van de Latin-Soul die New York op zijn kop zette.

home

Rest in Peace, Levon Helm. The Band - Don't do it

The Sound Stylistics - Tie one on

Deze is voor jou Wim! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele jaren, ook met ons blog! Schuif de stoelen maar aan de kant, ik zet effe een vette funk voor je op!

home

Nina Simone - Funkier Than a Mosquito's Tweeter

Drummers lijken toch altijd een beetje de schlemielen van de pop. Denk maar aan
Phil Collins. Toch heb ik - wij allemaal - menig leuk feestje te danken aan goede drummers, met John "Jabo" Starks voor mij met stip op één. De drummer van James Brown. Goed, ik neem je mee naar de kelder van Ogilvy & Mather aan de Keizersgracht. 1993. Op vrijdagavond dalen alle leuke mensen van het reclamebureau af naar de bar voor een borrel. Ze zijn er allemaal. Als vanzelfsprekend rust op mij de taak om de muziek aan de gang te houden. Dus zet ik donderdagnachts tot vier, vijf uur mijn platen op cassettebandjes. Metalbandjes uiteraard. Klote werk dat opnemen, want je mag natuurlijk geen pauze tussen de nummers horen. De opbouw van de borrel is simpel. Eerst de meegenomen cassettebandjes van de meisjes. Heb je dat gehad. Dan mijn eigen cassettebandjes. Hoe harder de drank, hoe harder het volume. Tot we met een m/v of 12 overbleven, dansend op de tafels. Hangend in bomen op de achterplaats. Rare muziek, het donderde niet. Als het maar knalde. Het was op deze borrel dat ik het aandurfde om Nina Simone te draaien. Een krankzinnig nummer uit ’69 waarop iedereen, maar dan ook iedereen volledig uit de bol ging. Drie standbeelden voor Lawrence Killian (conga), Leopolda (bongo) en Michael Carvin (percussion). En ode aan het zachte bankje in de directiekamer, waar we ‘s ochtends wakker werden.

home



Wat dacht je van deze funky Dee Alexander met op trompet Corey Wilkes uit 2008?

Big Joe Williams - My baby left me a mule to ride

Hoe gek kan het gaan. Ik wilde iets schrijven over Joe Williams met Count Basie. En ik pak een LP van Big Joe Williams. Ineens wist ik het weer waarom ik deze LP bewonder. De teksten. De blues is natuurlijk niet om te lachen, maar toch..

When my baby she left me
She left me with a mule to ride
When her train left the station
That old mule laid down and died

Big Joe is een echte Delta Blues gitarist. Ook wel country blues. Ze speelden gitaar, sigarendoosgitaar en mondharmonica. Praten was niet zijn sterkste kant, maar zingen! In dit geval zien we Joe op zijn legendarische Malle Pietje gitaar. Plukkend op negen snaren, met draden bij elkaar gehouden. Met een rare, rechtstreekse versterking. Dit nummer is geschreven door Sonny Boy Williamson, zoals Big Joe ook probeert te vertellen.

Een review van een concert uit 1965 zegt alles over Big Joe Williams: "He looked terrible. He had a big bulbous aneuristic protrusion bulging out of his forehead. He was equipped with a beat up old acoustic guitar which I think had nine strings and sundry homemade attachments and a wire hanger contraption around his neck fashioned to hold a kazoo while keeping his hands free to play the guitar. Needless to say, he was a big letdown after the folk rockers. My date and I exchanged pained looks in empathy for what was being done this Delta blues man who was ruefully out of place. After three or four songs the unseen announcer came on the p. a. system and said, "Lets have a big hand for Big Joe Williams, ladies and gentlemen; thank you, Big Joe". But Big Joe wasn't finished. He hadn't given up on the audience, and he ignored the announcer. He continued his set and after each song the announcer came over the p. a. and tried to politely but firmly get Big Joe off the stage. Big Joe was having none of it, and he continued his set with his nine-string acoustic and his kazoo. Long about the sixth or seventh song he got into his groove and started to wail with raggedy slide guitar riffs, powerful voice, as well as intense percussion on the guitar and its various accoutrements. By the end of the set he had that audience of jaded '60s rockers on their feet cheering and applauding vociferously. Our initial pity for him was replaced by wondrous respect. He knew he had it in him to move that audience, and he knew that thousands of watts and hundreds of decibels do not change one iota the basic power of a song."

home

Willie Bobo - Kojak-theme

Willie Bobo (1934-1983) was een van de grote namen op het gebied van latin-jazz.

Hij speelde met Cal Tjader in de 50-ties,  met Mongo Santamaria in de 60-ties, met Santana in de 70-ties: tussendoor met zijn eigen band tot zijn overlijden in 1983. In eerste instantie conga's, later op timbales. Dus van Afro-cubaanse jazz naar latin jazz naar latin soul naar salsa naar latin jazz-funk: deze man was erbij. Naast eigen composities maakte hij ook latin-versies van bestaande hits.

Deze opname uit '77 combineert twee van mijn stokpaardjes; een gepimpte latin-jazz-funk-versie van een tv-tune: Kojak.

home

Shelly Manne & his men play Johnny William's Checkmate

Als je aan filmmuziek denkt kun je niet om John Williams (1932) heen. sinds 1958 componeerde hij talloze soundtracks: denk aan de openingsmuziek van "Jaws", of de UFO-muziek uit "Close encounters of the 3d kind". Tot nu toe heeft hij 47(!) Oscar-nominaties gehad voor zijn film-scores, waarvan er 5 zijn bekroond. Alleen Walt Disney is vaker genomineerd.
Nu wil het toeval dat  Westcoast's drummer nummer één, Shelly Manne, meespeelde in de big band die William's muziek speelde voor de '62 detective-serie "Checkmate". Shelly bedacht dat de muziek goed te vertalen was naar een jazz-quintet uitvoering. Om te testen hoe het publiek zou reageren speelde hij de muziek in z'n Hollywoodse jazz-club "Shelly's Manne-hole". Hoe dat live klonk? Luister naar "the king swings". Op plaat; luister naar "en passant".

home

Perez Prado - Mambo No. 5

De LP Great Mambo's doet het op elk feestje uitzonderlijk goed. Perez Prado en zijn orkest. The King of Mambo. Een orkestleider was in de 50's de DJ voor dansfeesten. Grote bands die lekker veel volume konden maken tot achterin de zaal. Cuban Latin dansmuziek in dit geval. Hij studeerde piano in Cuba en speelde orgel in clubs. Het platencontract lokte hem naar Mexico. Zijn mambo's waren de beste in die tijd. Sonny Burke hoorde Prado in Mexico spelen en coverde een nummer: Mambo Jambo. Het werd een hit, waardoor Prado de kans kreeg door de VS te gaan touren. Hij had wereldwijd succes. Mambo. No 5 is zijn bekendste erfenis. In deze tijd was latin muziek erg populair. Dat duurde tot de jaren 60. Daarna verdampte het succes van Perez Prado. Wie wilde dansen had nu rock 'n roll en pop. Grappig om in de video's (60 jaar oud) de dansstijl van de Mexicanen te bestuderen. Hij trok zich terug in Mexico city en bleef vooral in Latin America populair. Hij stierf in 1989 aan een hartaanval. Werd 72 jaar. Zijn muziek leeft verder. Zoon Perez Prado Jr. speelt nog wekelijks met zijn orkest in Mexico City.

home

The Gratefull Dead - Scarlet Begonias

Over Flower Power gesproken: The Grateful Dead... Jerry Garcia & his Bunch... Cool-Aid Trippin". Acid-heads on a Love-mission. Lees Tom Wolfe; "the electric Cool-Aid Acid-test" en je krijgt een goed beeld wat hun concerten in die tijd voor impact hadden. De psychedelische revolutie; iedereen aan de gratis LSD! Elk optreden werd opgenomen. God weet hoeveel platen er zijn van T.G.D.

Een springt er wat mij betreft uit: Luister naar Scarlet Begonias....

home

The Honeydrippers - Impeach the president/Roy C.'s theme-song

Een eendagsvlieg uit 1973: the Honeydrippers. Niet te verwarren met de band van Robert Plant, Jimmy Page en Jeff Beck. Er is erg weinig bekend over deze groep; Ene R. Hammond schreef de muziek en ene Roy C. produceerde de plaat.

Twee singles hebben ze gemaakt, impeach the president (1973)  en streakin' (1974), maar de eerste single is dan ook meteen een van de meest gesampelde beats ever!!, zo'n 50 keer: zie wikipedia:

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Honey_Drippers_(soul_band).

Later uitgebracht op Ultimate Breaks & Beats-various artists, en goudkleurige 12" in 2011.

Nogmaals; verder is er niets bekend over deze groep, ik stel dan ook voor om meteen te luisteren. Voor de volledigheid post ik ook de b-kant; Roy C's theme.

The meters - Look-ka py py / Jungleman live

The Meters werd in '67 opgericht door Art Neville (keyboards, zang) en bestond verder uit

George Porter jr. (bas, zang), Leo Nocentelli (gitaar), Joseph "ziggaboo" Modeliste (drums). Later aangevuld met Cyrill Neville (percussie, zang).

Als vaste sessie-band van SeaSaint Studios speelden ze onder andere met Lee Dorsey, Allen Toussaint, Dr. John (Right place, wrong time), Robert Palmer e.a. Daarnaast hebben ze 8 eigen albums gemaakt.  In '75/'76 tourden ze als voorprogramma van de Rolling stones.

Om de kracht van Crescent City's meest strakke funkband te ervaren nu eens geen album-track, maar een live-registratie uit '74 van 2 van hun beste nummers: Look-ka py py uit '69 en Jungleman van Rejuvenation uit '74. Probeer maar eens stil te blijven zitten...

Index - 431 Lakeshore drive / Eight Miles High

Er blijven altijd gapende gaten in je platen collectie. LP's die hoog op je you-wish-list staan. Onbereikbaar. Index is een psychedelisch garage bandje dat in 1966 opstartte. De boys speelden naast eigen werk ook covers van The Animals, Chuck Berry. Ze waren 15 t/m 17 jaar oud. Detroit Punkers. In 1969 gingen ze uit elkaar. Vriendinnetjes, Universiteit. Klaar. Drie LP's. Van twee zijn er maar 100 Lp's geperst. That's all folks. Vind ze maar eens.. Maar als je die drie platen in het tijdsbeeld plaatst hadden deze jongens alles in zich om heel groot te worden.

Machito feat. Charlie Parker - Afro Cuban Jazz suite

Jazz wordt voor mij pas echt interessant als er sprake is van kruisbestuiving, en dat hebben we hier! Jazz met afro en cubaanse invloeden; voorloper van cubop en salsa. Na-oorlogse euforie die klinkt als een klok, met Bird op zijn best. Oorspronkelijk verschenen in 1950 op Mercury als 10" ep, re-issue op Verve in de jaren '80 als 12"lp "Bird on Verve", volume 4. Wat moeten dat feesten geweest zijn: mambo's, rhumba's, cha-cha-cha's die de pan uit swingen. Bigband-jazz met ongenadige percussie die je meevoert naar de tijd dat Cuba nog het Las Vegas van de Caraiben was.

Frank Sinatra - Got you under my skin / Willow weep for me

Francis Albert Sinatra. Een carriere van 60 jaar. Waar te beginnen? Ik heb 191 LP's van hem. Dat is pak hem beet 38 kilo muziek. Waarom? Het is de timing. Elke keer weer die verdomd goede timing. Hangend in het orkest, meestal een halve noot erachteraan. Dat maakt hem zo geniaal als zanger. Over zijn repertoire kunnen we het eens zijn. Niet alles is even geweldig. Maar voor een romanticus zoals ik heeft hij met nummers als 'Willow weep for me' mijn hart gestolen. Hij was tiener idool. Acteur. Producent. Regisseur. Zou een maffiamaatje zijn. Werd in de jaren 70 verguisd. Scoorde met New York New York toch weer een grote hit. Stopte. Maakte weer een come back. Zijn leven: 4 keer getrouwd, 3 kinderen, was regelmatig depressief, er zijn 2304 pagina's over zijn banden met de mafia bij de FBI te vinden. Ook zijn hele leven werd precies bijgehouden. In de negentiger jaren al licht dement. Een hartaanval ontlokte hem de laatste woorden: 'I'm losing.' Waarbij je mag stellen dat zijn hele leven een strijd was. De fbi-files zijn in 1998 publiek gemaakt. Net na zijn dood. Over timing gesproken. Omdat ik hem graag live aan het werk zie koos deze twee Youtubjes. Plus Willow natuurlijk.

Howlin' Wolf - How many more years / Evil

"No one could match Howlin' Wolf for the singular ability to rock the house down to the foundation while simultaneously scaring its patrons out of its wits."
Chester Arthur Burnett. Gitarist. Blueszanger. Werkte als kind op een katoen-plantage. Werd mishandeld. Liep als 11 jarige 120 km naar het huis van zijn vader. Die hem liefdevol opnam in zijn gezin. Kreeg van vader op zijn 18e een gitaar. Door zijn rauwe stem kreeg hij na zijn 35e een radioprogramma. Hij en Muddy Waters sloegen een paar bluespalen in de grond voor de rest. Met gemak. Hij woog 136 kilo, was twee meter lang. "Three hundred pounds of heavenly joy" zoals hij dat zelf graag zag. Die rauwe stem was zijn trademark. Later terug te horen bij mannen als Tom Waits en Captain Beefhart. Ondanks falende nieren en hartaanvallen bleef hij optreden tot een dag voor zijn dood in 1976. Dat is dus de blues. Moet zeggen dat Evil door een razend strakke timing en band tot mijn feesttoppers hoort als we weer eens plaatjes draaien.

Home: oorbijter