Drummers lijken toch altijd een beetje de schlemielen van de pop. Denk maar aan
Phil Collins. Toch heb ik - wij allemaal - menig leuk feestje te danken aan goede drummers, met John "Jabo" Starks voor mij met stip op één. De drummer van James Brown. Goed, ik neem je mee naar de kelder van Ogilvy & Mather aan de Keizersgracht. 1993. Op vrijdagavond dalen alle leuke mensen van het reclamebureau af naar de bar voor een borrel. Ze zijn er allemaal. Als vanzelfsprekend rust op mij de taak om de muziek aan de gang te houden. Dus zet ik donderdagnachts tot vier, vijf uur mijn platen op cassettebandjes. Metalbandjes uiteraard. Klote werk dat opnemen, want je mag natuurlijk geen pauze tussen de nummers horen. De opbouw van de borrel is simpel. Eerst de meegenomen cassettebandjes van de meisjes. Heb je dat gehad. Dan mijn eigen cassettebandjes. Hoe harder de drank, hoe harder het volume. Tot we met een m/v of 12 overbleven, dansend op de tafels. Hangend in bomen op de achterplaats. Rare muziek, het donderde niet. Als het maar knalde. Het was op deze borrel dat ik het aandurfde om Nina Simone te draaien. Een krankzinnig nummer uit ’69 waarop iedereen, maar dan ook iedereen volledig uit de bol ging. Drie standbeelden voor Lawrence Killian (conga), Leopolda (bongo) en Michael Carvin (percussion). En ode aan het zachte bankje in de directiekamer, waar we ‘s ochtends wakker werden.
home
Wat dacht je van deze funky Dee Alexander met op trompet Corey Wilkes uit 2008?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten