Live in Denemarken,1964. Oscar Peterson achter de piano. Ray Brown op bas. Ed Thigpen op drums. Peterson speelt geen muziek. Hij is de muziek. Letterlijk. Hij maakt er onderdeel van uit. Je hoort hem mee murmelen en scatten tijdens het spelen. Hij zit in zijn eigen vrije wereld: jazz. Weg van alles. Geniaal. Prachtig hoe hij een intro pakt van meer dan twee en halve minuut voordat de band inzet. Heb erg veel lp's van hem. NU weet je waarom. En ja, de Verve LP 'At the Stratford Shakespearean Festival' staat vooraan.
Vijf was ie. Woonde in Montreal. Vader werkte bij de spoorwegen. Hij leerde hem trompet en piano spelen. TBC op zijn zevende eindigde het trompet spelen. Dus zat Oscar zes uur per dag achter de vleugel. 14 jaar oud won hij een radioprijs en stopte meteen met school. Hij werd muzikant. Peterson was en leefde voor jazz, maar werd klassiek geschoold. Norman Granz van Verve (later Pablo) zat in een taxi richting vliegveld toen hij Oscar live op radio hoorde spelen. Hij liet de vlucht schieten en reed rechtstreeks naar de club waar Peterson live speelde. Op zijn 24e had hij zijn eerste jazz-optreden in Carnegie Hall. Dankzij Granz. Granz nam in de 50's en 60's op voor zijn zwarte muzikanten in het zuiden van Amerika. Hij liet ze gewoon 'blanke' taxis nemen en trok zich niets aan van het racisme. Hij vormde een toptrio met de witte Herb Ellis en Bassist Ray Brown. Vrij stunning in die tijd, dit zwart witte trio. Peterson kreeg in 1997 zijn 8e en belangrijkste Grammy: Lifetime Achievement Award Instrumental Soloist. Ondanks atritus sinds zijn kinderjaren, zijn zwaarlijvigheid van 125 kg, een kunstheup, een beroerte die zijn linkerhand twee jaar uitschakelde, is hij tot zijn dood in 2007 een pianist van kaliber. Mijn LP's van Peterson staan dichter bij Art Tatum dan bij Monk. Nee, ze staan niet op alfabet. Ze staat puur op gevoel ingedeeld. Dicht bij mijn hart.
Home
Geen opmerkingen:
Een reactie posten