Lalo Schifrin - King Kong

Lalo Schifrin is filmcomponist. Bekend van de Mission Impossible theme song, maar ook van Rhino!, The Cincinnati Kid, Bullitt, Cool Hand Luke, Dirty Harry en Enter the Dragon. Meer dan 100 films hebben zijn muziekscore. Zo, dan weten we dat.

Deze Argentijn begon op zijn zesde piano te spelen, zijn vader was violist, dus dat verklaart al veel. Deed in Parijs het conservatorium. Speelde elke nacht jazz in clubs. Ontmoette Dizzy Gillespie in 1956. Speelde tot 1962 in Dizzies quintet. En ging toen steeds meer muziek voor films componeren. Toch bleef Lalo ook jazz spelen. Black Widow uit 1976 was en is toch wel zijn jazz funk meesterwerk. Het album na dit meesterwerk was een soort poging om het nog eens over te doen. Towering Toccata heet dit album. Niet zo sterk als zijn voorganger, maar er staat wel een track op die nog weleens als een duivel uit mijn boxen wil springen. Ik geef de disco wah wah dwarsfluit gekte de schuld. Jeremy Steig blaast hier zijn dwarsfluit schoon.

Voor ik afsluit nog even een diepe buiging voor Lalo die met Count Basie, Cal Tjader, Sarah Vaughan, Jimmy Smith, Al Hirt en Eddie Harris speelde. Die José Carreras, Placido Domingo en Luciano Pavarotti samen arrangeerde. Die Latin Jazz componeerde, werken maakte voor orkesten, muziek schreef voor koren, missen en gewijde muziek. Voor sopraan, kamermuziek, gitaarwerken, slagwerk en voor tv series. Lalo is 80 jaar jong.

Ik neem je mee naar 1977: Towering Toccata.

Captain Beefheart & the Magic Band - Big eyed beans from Venus / Crazy little thing

Captain Beefheart (foto rechtsachter) a.k.a. Don van Vliet (1941-2010) was een multi-disciplinair kunstenaar: Hij was componist, instrumentalist, zanger, dichter, tekenaar, schilder en beeldhouwer. Maar zijn grootste bekendheid verwierf hij met zijn Magic Band. 

In 64 begonnen als delta blues-band, tussen 68 en 71 een experientele fase, een terugkeer naar R&B tussen 71 en 74, een commerciele periode 74-78, om terug te keren naar R&B tot 82. Daarna stortte de Captain zich geheel op de schilderkunst. In 69 maakten ze "Trout Mask Replica" wat als een monument in de experimentele avant-garde muziek gezien wordt. Mensen als Dylan, Paul McCartney, e.a. zeggen erdoor beinvloed te zijn.

Niet alles van de Magic Band is even goed. Persoonlijk heb ik een voorkeur voor hun eerste album "Safe as milk" R&B, delta blues met opvallende arrangementen. Hun later uitgebrachte eerste opnamen; "The Legendary A&M-sessions", ruige R&B; "Bat Chain Puller" uit 81.

Mijn absolute favoriet is "Clear Spot" uit 1972 ; de beste band-samenstelling met vooral een glansrol voor solo-gitarist Zoot Horn Rollo (foto rechtsvoor). Er staat geen zwak nummer op deze plaat. De Captain zingt bij vlagen bijna soul-achtig, de arrangementen zijn hartverwarmend, experimenten die perfect uitpakken.

Van dit album komen beide tracks die ik uitgezocht heb. Ik heb deze plaat sinds 1980 en ben er nog steeds niet op uitgekeken, tijdloze perfectie. Let vooral op het samenspel van solo- en rhythm-gitaar. L-7

James Cotton Band - Hot'n Cold

Hoe krijg je iedereen aan het dansen? Je zet Hot'n Cold op. Niets hoogdravends ofzo, maar gewoon lekker vrolijk. Deze rare disco blues funk plaat van de James Cotton Band. Door veel critici verguisd als de vergissing van James en zijn producer Allen Toussaint, maar ik vind het gewoon een lekkere plaat.

In 1978 nam hij High Energy op voor Buddah Records. Even zijn doopceel: James is een top mondharmonicaspelert van de blues. Hij begon als drummer, maar werd beroemd met mondharmonica. Startte in Howlin' Wolfs band in de jaren 50. Speelde in '55 in de band van Muddy Waters. Speelde met Janis Joplin en startte de James Cotton Band in 1967.

We maken een sprong en vele albums later kreeg hij in 1996 een Grammy voor 'Deep in the Blues' als Best Traditional Blues Album. En terecht. Zijn laatste optreden was in 2010 nadat hij keelkanker had overwonnen.

Wild Magnolias - Smoke my peacepipe / Soul Soul Soul

Mardi-Gras in New Orleans kent een lange traditie van als indianen verklede afro-amerikanen die zingend en dansend door de straten lopen. Al in de 19e eeuw was het wettelijk geregeld dat slaven met Mardi-Gras mochten paraderen. Elk jaar maakten ze een nieuw kostuum van veren, kraaltjes, nep-edelstenen en rhine-stones. Het fenomeen second-line is hiermee verbonden. Second-liners waren vrienden en buurtgenoten die met zang en dans reageerden op de zang van de “Injuns”; het zogenaamde Call-Response systeem. De muziek is poly-ritmisch, en funky. The Wild Magnolias, onder leiding van “Big Chief” Bo Dollis, is zo’n Mardi-Gras clan. Ze hebben drie albums gemaakt. Het naamloze eerste in 1974, They call us wild in 1975 en Life is a carnival in 1998. De eerste twee met The New Orleans project, de laatste met o.a. Cyril Neville en Dr. John. Hun eerste twee platen zijn zeer zeldzaam: in 25 jaar verzamelen heb ik ze maar een keer gezien en natuurlijk gekocht. In de jaren negentig zijn ze opnieuw op vinyl uitgebracht. Smoke my peacepipe van het 1e album was hun eerste 7” en wat mij betreft het neusje van de New Orleans Funk-zalm! (Somebody got) soul-soul-soul van hetzelfde album is een schoolvoorbeeld second line zang: de titel wordt na elke zangregel herhaald met een aanstekelijk effect. L-7

Norman Feels - Mr Wanna be

Er zijn platen die, als ik ze zou hebben, in aanmerking komen voor de bekende - welke LP zou jij meenemen naar een onbewoond eiland? - vraag. (Mits er stroom is natuurlijk). Ik zou dan stoer willen zeggen: een LP van Norman Feels. Where or when. Maar dat gaat niet lukken. Ik heb hem namelijk niet. En toch wel. Hij staat, naast al die andere platen die ik niet heb, in de platenkast van mijn bovenkamer. In deze bovenkamer staan meer platen dan in mijn werkelijke platenkast. Deze LP's staan daar niet op alfabet, sterker nog, niet eens naast elkaar. Het is er een zooitje. Ze staan lukraak tussen mijn eerste kus, wat trauma's en veel gedateerde kennis die ik wel kan onthouden. Archie, de man van Staal, een puddingrecept, hengeltips. En het is ook veel te donker in mijn bovenkamer. Het lukt mij niet om die platen spontaan tevoorschijn te halen, ook al heb ik ze daar zelf neergezet. Ik ben ze gewoon vergeten. Maar toch zijn ze niet weg. Het licht gaat aan zodra mijn ogen een platencover zien, of een naam die mijn adem doet stokken. Vandaag of morgen misschien. Dan gaat het vanzelf. Dan weet ik het meteen. Shit, denk ik dan, dit is die LP van Norman Feels die al 21 jaar in mijn bovenkamer staat te wachten om gevonden worden. Norman Feels heeft twee albums gemaakt, die beiden flopten. Hij was zijn tijd ver vooruit. Kreeg pas erkenning na zijn dood. Het lot wat alleen echte kunstenaars treft. En zijn platen, die hij niet verkocht, zijn nu onbetaalbaar.

Al Green - Love and Happiness

Soulzanger Al Green is natuurlijk niet rare. Zijn LP's daarentegen wel. Vooral de eerste albums (vanaf 1968) zijn niet makkelijk te vinden. Maar goed, dan even naar dit nummer. Het werd in 1977 een hit. Beetje laat maar met terugwerkende kracht terecht, want het nummer stond al op de 1972 LP I'm Still In Love With You. Al is geweldig, maar dat orgeltje maakt het helemaal af. Al Green is nu dominee. In 1974, na het uitbrengen van de LP 'Let's get married' pleegde een fan zelfmoord in zijn huis. Ze wilde met hem trouwen en Al vond dat geen goed plan (de man was al getrouwd). Voordat ze zich van het leven beroofde was ze zijn huis ingeslopen. Al Green, die stond te douchen, kreeg een pan kokende olie over zich heen gegooid wat hem brandwonden op rug, buik en armen opleverde. Ze schoot zich vervolgens door het hoofd met een .38, Al's eigen pistool. In haar portemonnee vonden ze een briefje. "The more I trust you," schreef ze, "the more you let me down." Green kijkt erop terug en noemt het een wake up call. Hij werd dominee. Toen hij in 1979 van een podium donderde zag hij het als een teken van God en concentreerde hij zich geheel op de kerk en het zingen van Gospels. Pas in 1988 begon hij weer R&B te zingen. Zijn laatste optreden was bij de BBC in 2010. Samen met David Gilmour (Pink Floyd) en Jools Holland.

Les Rita Mitsouko - C 'est comme ca

Frankrijk is een eiland wat muziek betreft. Het onontkoombare chanson; Johnny Halliday die al 50 jaar doet alsof ie 20 is; één punk en natuurlijk de taalbarriere. Aangenaam verrast was ik toen ik Les Rita Mitsouko ontdekte: wat een kunstenaars! Ik heb 5 albums van ze en geen 2 liedjes lijken op elkaar. Elke track heeft iets unieks; een rif, een nieuw onverwacht instrument. Catherine Ringer (1957) heeft een rijke carriere achter zich. Danseres, actrice (ook in porno), zangeres, muzikant. Ze zingt over de top, theatraal, sensueel. Ze danst als een krankzinnige robot. Fred Chichin (1954-2007), haar partner, was een multi-instrumentalist en van alle muziekmarkten thuis.

Wat ze zo leuk maakt is hun humor, zelfrelativering, hoogste originaliteit en veelzijdigheid. Hun even bijzondere clips werden geregisseerd door Jean Baptiste Mondino.

Het nummer "c'est comme ca" komt van "the no comprendo"-album, uit 1986 en werd in dat jaar tot beste europese Mtv-clip verkozen. L-7.

Clay Hammond - Togetherness

Wat mij opvalt dat het niet vanzelfsprekend is dat als je erg goed kunt zingen dat je dan ook het bijpassende succes zult hebben in je leven. Clay Hammond is zo'n voorbeeld. De man zingt dwars door je ziel heen, maar toch kent niemand hem. Ook wel weer leuk, want dat maakt platen verzamelen zo leuk. Af en toe tegen een onbekende geweldige zanger aanlopen in de 1 euro bak. Even over Clay. Hij schreef Johnny Taylor's grote hit 'Part time love'. In de jaren zestig nam hij voor verschillende labels nummers op, zonder echte doorbraak. De vier singles voor het Label Kent springen eruit. Zijn kenmerkende Southern soul, gospel en blues stijl komt hier helemaal uit de verf. Na de jaren 60 horen we niet veel meer van hem en verdwijnt hij letterlijk naar de achtergrondkoortjes van bandjes en heel soms vervangt hij in het 'oldies' circuit een zieke bejaarde zanger van de Drifters of de Rivingtons.