Wild Magnolias - Smoke my peacepipe / Soul Soul Soul

Mardi-Gras in New Orleans kent een lange traditie van als indianen verklede afro-amerikanen die zingend en dansend door de straten lopen. Al in de 19e eeuw was het wettelijk geregeld dat slaven met Mardi-Gras mochten paraderen. Elk jaar maakten ze een nieuw kostuum van veren, kraaltjes, nep-edelstenen en rhine-stones. Het fenomeen second-line is hiermee verbonden. Second-liners waren vrienden en buurtgenoten die met zang en dans reageerden op de zang van de “Injuns”; het zogenaamde Call-Response systeem. De muziek is poly-ritmisch, en funky. The Wild Magnolias, onder leiding van “Big Chief” Bo Dollis, is zo’n Mardi-Gras clan. Ze hebben drie albums gemaakt. Het naamloze eerste in 1974, They call us wild in 1975 en Life is a carnival in 1998. De eerste twee met The New Orleans project, de laatste met o.a. Cyril Neville en Dr. John. Hun eerste twee platen zijn zeer zeldzaam: in 25 jaar verzamelen heb ik ze maar een keer gezien en natuurlijk gekocht. In de jaren negentig zijn ze opnieuw op vinyl uitgebracht. Smoke my peacepipe van het 1e album was hun eerste 7” en wat mij betreft het neusje van de New Orleans Funk-zalm! (Somebody got) soul-soul-soul van hetzelfde album is een schoolvoorbeeld second line zang: de titel wordt na elke zangregel herhaald met een aanstekelijk effect. L-7