Eind jaren tachtig: Crate-digging. Uit duizenden singeltjes haal ik onder andere dit plaatje. Onbekend label, Brown Dog, New York, 1976. Ene Larry Tinsley heeft het geschreven en samen met Clarence Carter geproduceerd. In totaal hebben ze maar 2 singeltjes gemaakt waarvan dit de beste is. Iedereen die ik het heb laten horen stond na 2 coupletten te swingen. Een zeldzaam strakke en stomende groove, geen noot te veel. Overtuig jezelf, luister. L-7
Voor een man die aan de lopende band (voor andere topacts) disco en silky funk tracks schreef was dit album duidelijk een verademing. Hij kon even helemaal doen waar hij zelf zin in had. Leon A. Huff. Ook grondlegger van de Philly Sound (zie vorige post). Producer, hitschrijver van het duo Gamble & Huff van het label Philadelphia International Records. Samen zijn ze goed voor 170 gouden en platinum platen. Leon begon als pianist. Speelde voor Phil Spector en vele anderen. Vormde The Locomotions. Maar ging al snel in dienst van het label PIR om hits te schrijven voor de huissterren zoals de O’Jays, Harold Melvin & the Blue Notes, Teddy Pendergrass, MFSB en the Intruders.
Zelf is ie twee keer in de schijnwerpers gestapt. Twee singles. In 1980, toen disco net over the hill was kwam hij met zijn enige solo album: Here to create music. Daar staan vier of vijf aardige tracks op. Maar de 'killertrack' is: I ain't jivin, i'm jammin. Dat rammelt zo lekker alle kanten op.
Ik vraag even een klein monumentje voor Dexter Wansel (1950). Hij begon zijn carriere op keyboard maar werd al snel een veelgevraagde componist/producer. Kwam uit Philadelphia en is grondlegger van de Philly Sound. Hij werkte met helden uit mijn platenkast zoals Phyllis Hyman, The Jacksons, MFSB, Teddy Pendergrass, Patti Labelle, Grover Washington Jr., Lou Rawls, O'Jays, the Stylistics en de Intruders. Hij schreef vele hits voor anderen en maakte zelf ook aangename uitstapjes naar disco. I'll never forget zit altijd in de platenkoffer.
Maar ik dwaal af. Jazz funk was echt zijn ding. Zijn debuutalbum Life on mars uit 1976 is dope scifi-funk. Planeten en science fiction waren hot topic in die tijd.
In het kader van het naderende Halloween leek dit me wel een toepasselijke plaat, qua hoes.
Een gouden tip van D.J. Professor Brewsky: Skull Snaps. Een amerikaanse funk-plaat uit 1973, de enige die ze ooit gemaakt hebben. Tot 2008 niet te vinden, maar gelukkig opnieuw uitgebracht op vinyl.
De break van "It's a new day" is een van de meest gesampelde stukken muziek. "I'm your pimp" is de boodschap aan z'n vriendin! Lijkt meer op een lover-boy!
"Trespassing" is een eufemisme voor sex met de partner van een ander.
Stuk voor stuk toffe funk, ondanks de weirde vormgeving.
Vorige week in de kringloopwinkel: al snuffelend in de euro-bak viel mijn oog op deze plaat: Het eerste wat opviel; amerikaanse persing, ringwear, maar de randen waren goed. Onbekend label: je ziet een kat, maar je leest Lizard. Vinyl was schoon, geen vlekken, geen krassen, geen stof.
Geen datum, geen copyright, geen plaats van herkomst. Wat me intrigeerde was de foto, drummer in actie, dus hoogstwaarschijnlijk ritme-gedreven. Cool-aid chemists deed me denken aan de "Electric cool-aid acid test" van Ken Kesey, happenings met lsd en muziek van the Grateful Dead tijdens de psychedelische revolutie in de 60-ties.
Eerst de bezetting; bas, gitaar, keyboards en drums; geen bekende namen.
Dan de tracklist: Them changes kende ik van Carlos Santana met Buddy Miles. Andere track: Funky L.A. klonk veebelovend. Detroit staat voor mij voor funk.
Of het was een of ander cover-bandje, of iets bijzonders! Thuis bleek het laatste, een schot in de roos!
Paul Humphrey (1935 Detroit) blijkt een jazz-drummer te zijn, die o.a. met Les McCann gewerkt heeft. Ook heeft hij met de band Afrique een Afro-beat plaat gemaakt. In 1974 heeft hij bij de Grateful Dead gedrumt. Dit album verscheen in1969 en heeft een meer funky R&B karakter.
Ik heb 2 tracks uitgekozen die ik graag wil laten horen: openingstrack "Cool-Aid" en het afsluitende "Funky L.A.". Ik hoop dat jullie het leuk vinden. L-7
L.S.,
Een van mijn favoriete bezigheden is kwalitatief goede elpees kopen voor maar een euro.
Op http://pinterest.com/wimdelmee/one-euro-wonders-2012/
vind je mijn aanwinsten van dit jaar. Ook singles met picturesleeve zijn favoriet, zie 7" Heaven.
Ik zou zeggen kijk maar eens rond. Veel plezier! L-7
Kleine liedjes. Mooie kleine liedjes. Breekbaar. Dichtbij. Met onbeperkte toegang tot kippenvel, ontzag en ingehouden adem. De lp komt uit 1977. Little Criminals. Prachtig. De bandleden kwamen grotendeels uit The Eagles.
Randy is een songwriter naar mijn hart. In mijn hart, mag ook.
Over "rare record" gesproken... Op het net is bijna niets te vinden over deze plaat. Op youtube staat het volgende: "Uncle Funkenstein's 'Together Again' is a rare LP that funk collectors talk about but never see. One of the ultimate private press funk/jazz LPs, with just a handful of known copies. Self-written, self-recorded, self-produced, self-pressed, and self-distributed; this is a rare indy funky jazz album!" Op eBay gebeurde onlangs dit: "To my knowledge, there’s not been any formal effort to track the prices of Indiana lp’s on eBay auctions. Nonetheless, I think I can confidently state that yesterday’s winning bid of $3,383.33 for the legendary Uncle Funkenstein double lp tops them all and will be hard to beat in the future." Daar moeten we het mee doen. Gelukkig is hij opnieuw op cd en vinyl (500 exemplaren) uitgebracht. Mijn exemplaar wordt op dit moment ingepakt in Japan, dus ik ben een van de Lucky 500! Op youtube staat het nummer "Uncle Funkenstein" in 3 versies, luister naar de extra lange versie. L-7
Dave Alexander staat in de kringloop te wachten op mij. Ik ken hem niet. Ik kijk naar hem maar hij heeft geen oog voor mij. Dave Alexander kijkt vermoeid naar zijn piano. Hij heeft de blues, dat kun je zien. Ik zie zijn koltrui. Ik plaats de LP meteen in de jaren 70. Ik kijk achterop. 1973. Dat is fijn, want die zijn goed opgenomen. Op de piano ligt een pakje sigaretten, Pall Mall. Mannen waren Camel, Pall Mall of Marlboro. Dave is een Pall Mall man. Tegenwoordig leg je een mobiel op tafel. Je bent Apple of Samsung. Dave heeft grote handen voor een pianist. Deze man kan Ragtime spelen, Boogie Woogie. Rammen op die klavieren. Zo'n man heeft geen drummer nodig, dat doet zijn linkerhand denk ik zo. Dan de titel. The Dirt on the Ground. Dat is een groot indringend verhaal in één regel. Man alleen. Maakt niet schoon. Dat kun je zien aan het vuil op de grond. Alweer de blues. De foto is zwart wit. Rook kringelt boven zijn barpiano. Deze man heeft heel veel barpiano's gezien. Sinds hij thuis op de platenspeler ligt ben ik weg van Dave Alexander. Wat een klasse LP. Soulvolle blues met inderdaad uitstapjes naar ragtime.
Ik zoek Dave op Youtube. Tracks van mijn nieuwe kringloop LP zijn niet te vinden. Zeldzaam dus. Hij noemde zich ook Omar Sharriff, niet te verwarren met de acteur. Op wiki staat dat hij op 8 januari dit jaar dood is gevonden met een 'self inflicted gunshot'. 73 jaar oud. Over de blues gesproken.
Voor een gemiddeld wit bandje swingt dit toch wel ongewoon lekker weg. Cut the cake is een album (1975) dat ik ooit verkocht heb. Niet handig. Stom. Lig er niet wakker van, maar toch.. ik hoop hem wel weer eens tegen te komen, soon. Het album kwam niet gemakkelijk tot stand. De drummer overleed een jaar eerder aan een overdosis heroine. De nieuwe drummer was niet wit maar wel erg goed. Dit derde album van AWB funkt nog steeds als een dolle. Verdomme, ik had hem niet mogen verkopen..
Als je de hoes ziet denk je; "Waar gaat die grote gitaar met dat kleine mannetje naartoe?" Het tegendeel is waar; Willie Hale a.k.a. Little Beaver (15-8-1945) begon in de jaren zestig als sessie-muzikant (o.a. bij Betty Wright; "Clean-up woman") en startte in '72 zijn solo-carriere.
4 jaar en 4 albums later verdween hij van het toneel om in 2003 weer op te duiken op "The Soul-sessions" van Joss Stone.
"Party Down" is zijn tweede LP en bestaat uit een mengeling van R&B, Soul, Jazz en Funk. Alle tracks zijn goed tot uitstekend, maar ik heb er toch 3 uitgekozen die je gehoord moet hebben.
1): "Money vibrations" is een aanstekelijke Funk-track. Na 3 keer luisteren zat het in mijn hoofd waar het niet meer weg te branden was.
2): "I can dig it baby" is een teaser. Elk couplet begint met een onnavolgbare Funk-riff, om dan af te zwakken naar een Soul-tune. Dit gaat ongeveer de helft van het nummer door om daarna volledig in een Funk-track te veranderen.
3): "Let the good times roll" is een straight-forward groovende Funk-track. Erg laid-back.
Voor de liefhebber: Concerto Amsterdam heeft de re-issue op vinyl in de bakken staan. L-7
De LP is net door mij gekocht in een kringloopwinkel. Hij heet A million to one. Het beste van dit kabbelende-soul-en-lage-zwarte-stemmen-hijgende-'yeah baby'-album is toch wel dit funky nummer uit 1972. Back up. Nog voor er sprake was van de personal computer toch alvast een persoonlijke boodschap :-). Het was een single, maar deze deed niet veel. Pas in 1976, 14 jaar na oprichting en 2 albums later braken ze wereldwijd door met die mierzoete ballad 'Kiss and say goodbye'.
Zanger George 'Smitty' Smith was in 1970 overleden na een ziekbed en dit is het eerste album met leadsinger Gerald Alston. Pas in 1988 verliet Alston de band om solo te gaan. De band bestaat nog steeds.
Afgelopen maandag in Paradiso, Amsterdam: Dr. John live on stage. 71 jaar jong speelde hij twee uitverkochte concerten op een avond. Na enkele nummers van zijn laatste, door de pers lovend ontvangen plaat "Locked down" speelde hij een van z'n klassieke hoogtepunten: "Walk on guilded splinters". En zo komen we bij "GRIS-gris". In de jaren 50 en 60 was de dokter-in-spe, Mac Rebenack, actief met allerlei bandjes en als sessie-muzikant, onder andere op Frank Zappa & the Mothers of inventions' Freak-Out. Pas eind jaren 60 ging hij de buhne op als "Dr. John the night tripper". Vernoemd naar een hoodoo-medicijnman. Zijn stage-show was een mengeling van New Orleans' Rythm & blues en psychedelische rock in een setting van voodoo-rituelen en buitenissige costuums, geinspireerd door Screamin' Jay Hawkins. Ook maandag liep hij met zijn "Cane of the Zulu" vol met amuletten en ook een schedel ontbrak niet. Van 68 tot 73 maakte hij een aantal platen in dezelfde lijn om met "Right place, wrong time" door te breken met een funkier en dansbaarder muziek-variant. Sindsdien treedt hij op op de grootste festivals en in de beste concertzalen. Om terug te komen op "GRIS-gris": Ik heb 2 nummers geselecteerd, te weten "Mama Roux"; een klein gearrangeerd loflied op een creoolse dame, en "Walk on guilded splinters", veruit zijn meest sfeervolle, zompige, spooky voodoo-track. Lichten dimmen, kaarsen aan, schedel uit de kast en gaan met deze hoogtepunten uit New Orleans! L-7
Er zijn van die platen die het vooral goed doen in je auto. Die moeten eerst in sync komen met het ritme van snel voorbijschuivende lantarenpalen. Muziek die pas werkt als de stippen tussen de twee asfaltbanen door je snelheid een lange streep vormen. Nummers die zich pas geven als ze zich in een vacuum begeven tussen A en B. Ze zijn opgebouwd in een nimmer ophoudende loop. Een dwingende pulserende beat dat je denken platlegt en het alleenzijn aangenaam. Een klein roesje zou de anesthesist geruststellend zeggen voordat de grond onder je wegzakt en je met een hechting wakker wordt.
Stomp and buck dance voldoet aan al die eisen.
The Crusaders hebben jazz, soul, funk, sax en trombone altijd aan elkaar geknoopt. Op Southern Comfort staat deze jam die alleen met de juiste snelheid, ergens tussen de 100 en 120 kilometer per uur zijn ware geheim onthult. Met een beetje geluk valt geluid en beeld dan zo miraculeus samen dat je auto verandert in een tijdmachine. Vader tijd kruipt relaxed op je achterbank en zet alle klokken stil. Hij geeft je met terugwerkende kracht vijf volle minuten uit 1974 cadeau.
Manu Dibango (1933) uit Cameroen is een grootheid in de wereldmuziek. Hij speelde o.a. met de Fania All-stars, Fela Kuti, Herbie Hancock, Bill Laswell, Bernie Worrell, Ladysmith Black Mambazo, Don Cherry en Sly & Robbie. Naast saxofonist is hij een verdienstelijk vibrafonist. Hij is een van de grootste sterren uit Afrika die in het westen is doorgebroken. In 1972 maakte hij zijn debuut met "Soul Makossa": supervette zogenaamde Afro-Beat. Een gouden start voor een glansrijke carriere. Op dit album staan een paar geweldige tracks: Luister naar "New bell" en de titeltrack. Ik zeg het vaker, maar probeer maar eens stil te blijven zitten!! p.s. een leuke anecdote: michael Jackson pikte de tekst "a me ce a me ca a me makossa" uit Soul Makossa, voor zijn "Wanne be starting something" en heeft een miljoen franse franc moeten betalen, net goed!! L-7
Psychedelicatesse. Dat is deze zeldzame Velvett Fogg uit de 'underground scene' van Birmingham. Ze hadden in '69 al een lichtshow en een gogo danseres op het podium. Het eerste en laatste album komt uit 1969. Owed to the dip is lekker bluesy. Op Hammond hoor je Frank Wilson freaken. Hij zingt ook. Ondanks alle verwachtingen, de spraakmakende foto op de hoes en een ronkende review van John Peel achterop brak de band niet door.
Within the night rockt na 2 minuten opbouw de conussen uit je speakers. Je hoort The Doors er doorheen schemeren, maar dan met een echte gitarist.
Het label Pye kwam zijn beloofde grootse promotiecampagne wegens het geringe succes niet na. Teleurgesteld viel de band eind '69 uit elkaar. Het zijn rockende hippies, maar ik moet zeggen dat het hammond orgeltje en de gitaarsolo's de plaat wel zeer de moeite waard maken. Mocht je hem hebben. Ik wil hem van je kopen. Hij hoort echt in mijn kast :-).
De beste Italo-disco komt uit Canada!!! Gino Soccio (1955) komt uit Montreal. Speelt piano vanaf z'n achtste. Gino was een electro-pionier in de vroege jaren tachtig. Tussen 1979 en 1984 maakte hij 4 elpees en een handvol singeltjes. 2 nummer-1-hits in de USA; "Dancer" en "Try it out". "It's alright" van het album "Face to face" stond 5 weken op nummer 2 in de "Hot dance-music/Club play charts". Dat zijn flinke resultaten!
Even snel als zijn succes opkwam, verdween het ook weer. Na '84 hebben we helaas niets meer van hem vernomen. Voor hetzelfde geld is ie nu pizza-bakker of zoiets... Gelukkig heeft hij een paar platen gemaakt die de tand des tijds goed hebben doorstaan, waaronder het groovende "It's alright". L-7
Wat in eerste instantie bedoeld was als denigrerend etiket, werd uiteindelijk een geuzennaam; "Kraut-Rock". Verzamelnaam voor alle seventies avant-garde muziek uit Duitsland. Divers van Kraftwerk, Neu!, Faust, Tangerine Dream tot Can. En daar komt Holger in beeld. Deze geboren Pool kreeg les van Karl Heinz Stockhausen maar werd na 3 jaar van het conservatorium gestuurd wegens 't structureel ridiculiseren van muzikale dogma's.
Hij was medeoprichter en drijvende kracht van Can. Hij speelde bas, french horn en verzorgde de geluidstechniek bij opnames. Later "bespeelde" hij de korte golf radio, tape loops, samples en de telefoon wat een verrijking voor hun sound was. In 77 verliet hij Can om een solo-carriere op te bouwen.
In 1979 maakte hij zijn eerste soloplaat "Movies". Van dit album komen "Cool in the pool" en "Persian love". Het eerste is een disco-parodie wat aan elkaar hangt van samples, het tweede wordt gedragen door geluidsfragmenten van een iraanse zangeres.
Holgers muziek typeren valt niet mee: eigenzinnig, leuk, knettergek, hoogst origineel, prettig gestoord, het blijven omschrijvingen. Uniek dekt de lading enigzins. Ik ben benieuwd wat de luisteraar denkt! L-7
Had vorige week een top avond met de bedenker van Toppop (yeah). Hij trok meteen een juweel van een LP uit zijn enorme platenkast. Het debuut album van Phyllis Hyman. Philadelphia sound. Sweet Philly. 1977. Zet de plaat op en dit is het eerste nummer. Misschien wel het mooiste Philly intro van een debuut plaat dat ik lately heb gehoord. Er kwamen geen grote hits uit haar eerste 3 albums, pas in 1981 had ze een hitje met 'Can't we fall in love again'. Ze scheidde van haar manager Larry Alexander en trouwde met cocaine. Arista wilde niet met haar verder. Het zat allemaal niet mee. In 1983 zong ze de titelsong van de Bond film 'Never say never again'. Maar een gevecht over de rechten van het liedje zorgde ervoor dat er een nieuw nummer van Legrand werd gekozen, ingezongen door Lani Hall. Vanaf '85 krabbelde ze weer op. Maakte weer een eigen album, zong op albums van Grover Washington en Lonnie Liston Smith.
Pas in 1991 brak ze door met haar album 'Prime of my life'. Wat figuurlijk wel klopte. In 1995 maakte cocaine een einde aan haar leven. Allemaal in lijn met het Whitney Houston verhaal. 45 jaar oud. Op haar laatste briefje stond: "I'm tired. I'm tired. Those of you that I love know who you are. May God bless you." Zo'n mooie vrouw. Zo'n lelijk einde.. Oftewel: loving you, losing you..
Lalo Schifrin is filmcomponist. Bekend van de Mission Impossible theme song, maar ook van Rhino!, The Cincinnati Kid, Bullitt, Cool Hand Luke, Dirty Harry en Enter the Dragon. Meer dan 100 films hebben zijn muziekscore. Zo, dan weten we dat.
Deze Argentijn begon op zijn zesde piano te spelen, zijn vader was violist, dus dat verklaart al veel. Deed in Parijs het conservatorium. Speelde elke nacht jazz in clubs. Ontmoette Dizzy Gillespie in 1956. Speelde tot 1962 in Dizzies quintet. En ging toen steeds meer muziek voor films componeren. Toch bleef Lalo ook jazz spelen. Black Widow uit 1976 was en is toch wel zijn jazz funk meesterwerk. Het album na dit meesterwerk was een soort poging om het nog eens over te doen. Towering Toccata heet dit album. Niet zo sterk als zijn voorganger, maar er staat wel een track op die nog weleens als een duivel uit mijn boxen wil springen. Ik geef de disco wah wah dwarsfluit gekte de schuld. Jeremy Steig blaast hier zijn dwarsfluit schoon.
Voor ik afsluit nog even een diepe buiging voor Lalo die met Count Basie, Cal Tjader, Sarah Vaughan, Jimmy Smith, Al Hirt en Eddie Harris speelde. Die José Carreras, Placido Domingo en Luciano Pavarotti samen arrangeerde. Die Latin Jazz componeerde, werken maakte voor orkesten, muziek schreef voor koren, missen en gewijde muziek. Voor sopraan, kamermuziek, gitaarwerken, slagwerk en voor tv series. Lalo is 80 jaar jong.
Captain Beefheart (foto rechtsachter) a.k.a. Don van Vliet (1941-2010) was een multi-disciplinair kunstenaar: Hij was componist, instrumentalist, zanger, dichter, tekenaar, schilder en beeldhouwer. Maar zijn grootste bekendheid verwierf hij met zijn Magic Band.
In 64 begonnen als delta blues-band, tussen 68 en 71 een experientele fase, een terugkeer naar R&B tussen 71 en 74, een commerciele periode 74-78, om terug te keren naar R&B tot 82. Daarna stortte de Captain zich geheel op de schilderkunst. In 69 maakten ze "Trout Mask Replica" wat als een monument in de experimentele avant-garde muziek gezien wordt. Mensen als Dylan, Paul McCartney, e.a. zeggen erdoor beinvloed te zijn.
Niet alles van de Magic Band is even goed. Persoonlijk heb ik een voorkeur voor hun eerste album "Safe as milk" R&B, delta blues met opvallende arrangementen. Hun later uitgebrachte eerste opnamen; "The Legendary A&M-sessions", ruige R&B; "Bat Chain Puller" uit 81.
Mijn absolute favoriet is "Clear Spot" uit 1972 ; de beste band-samenstelling met vooral een glansrol voor solo-gitarist Zoot Horn Rollo (foto rechtsvoor). Er staat geen zwak nummer op deze plaat. De Captain zingt bij vlagen bijna soul-achtig, de arrangementen zijn hartverwarmend, experimenten die perfect uitpakken.
Van dit album komen beide tracks die ik uitgezocht heb. Ik heb deze plaat sinds 1980 en ben er nog steeds niet op uitgekeken, tijdloze perfectie. Let vooral op het samenspel van solo- en rhythm-gitaar. L-7
Hoe krijg je iedereen aan het dansen? Je zet Hot'n Cold op. Niets hoogdravends ofzo, maar gewoon lekker vrolijk. Deze rare disco blues funk plaat van de James Cotton Band. Door veel critici verguisd als de vergissing van James en zijn producer Allen Toussaint, maar ik vind het gewoon een lekkere plaat.
In 1978 nam hij High Energy op voor Buddah Records. Even zijn doopceel: James is een top mondharmonicaspelert van de blues. Hij begon als drummer, maar werd beroemd met mondharmonica. Startte in Howlin' Wolfs band in de jaren 50. Speelde in '55 in de band van Muddy Waters. Speelde met Janis Joplin en startte de James Cotton Band in 1967.
We maken een sprong en vele albums later kreeg hij in 1996 een Grammy voor 'Deep in the Blues' als Best Traditional Blues Album. En terecht. Zijn laatste optreden was in 2010 nadat hij keelkanker had overwonnen.
Mardi-Gras in New Orleans kent een lange traditie van als indianen verklede afro-amerikanen die zingend en dansend door de straten lopen. Al in de 19e eeuw was het wettelijk geregeld dat slaven met Mardi-Gras mochten paraderen. Elk jaar maakten ze een nieuw kostuum van veren, kraaltjes, nep-edelstenen en rhine-stones. Het fenomeen second-line is hiermee verbonden. Second-liners waren vrienden en buurtgenoten die met zang en dans reageerden op de zang van de “Injuns”; het zogenaamde Call-Response systeem. De muziek is poly-ritmisch, en funky. The Wild Magnolias, onder leiding van “Big Chief” Bo Dollis, is zo’n Mardi-Gras clan. Ze hebben drie albums gemaakt. Het naamloze eerste in 1974, They call us wild in 1975 en Life is a carnival in 1998. De eerste twee met The New Orleans project, de laatste met o.a. Cyril Neville en Dr. John. Hun eerste twee platen zijn zeer zeldzaam: in 25 jaar verzamelen heb ik ze maar een keer gezien en natuurlijk gekocht. In de jaren negentig zijn ze opnieuw op vinyl uitgebracht. Smoke my peacepipe van het 1e album was hun eerste 7” en wat mij betreft het neusje van de New Orleans Funk-zalm! (Somebody got) soul-soul-soul van hetzelfde album is een schoolvoorbeeld second line zang: de titel wordt na elke zangregel herhaald met een aanstekelijk effect. L-7
Er zijn platen die, als ik ze zou hebben, in aanmerking komen voor de bekende - welke LP zou jij meenemen naar een onbewoond eiland? - vraag. (Mits er stroom is natuurlijk). Ik zou dan stoer willen zeggen: een LP van Norman Feels. Where or when. Maar dat gaat niet lukken. Ik heb hem namelijk niet. En toch wel. Hij staat, naast al die andere platen die ik niet heb, in de platenkast van mijn bovenkamer. In deze bovenkamer staan meer platen dan in mijn werkelijke platenkast. Deze LP's staan daar niet op alfabet, sterker nog, niet eens naast elkaar. Het is er een zooitje. Ze staan lukraak tussen mijn eerste kus, wat trauma's en veel gedateerde kennis die ik wel kan onthouden. Archie, de man van Staal, een puddingrecept, hengeltips. En het is ook veel te donker in mijn bovenkamer. Het lukt mij niet om die platen spontaan tevoorschijn te halen, ook al heb ik ze daar zelf neergezet. Ik ben ze gewoon vergeten. Maar toch zijn ze niet weg. Het licht gaat aan zodra mijn ogen een platencover zien, of een naam die mijn adem doet stokken. Vandaag of morgen misschien. Dan gaat het vanzelf. Dan weet ik het meteen. Shit, denk ik dan, dit is die LP van Norman Feels die al 21 jaar in mijn bovenkamer staat te wachten om gevonden worden.
Norman Feels heeft twee albums gemaakt, die beiden flopten. Hij was zijn tijd ver vooruit. Kreeg pas erkenning na zijn dood. Het lot wat alleen echte kunstenaars treft. En zijn platen, die hij niet verkocht, zijn nu onbetaalbaar.
Soulzanger Al Green is natuurlijk niet rare. Zijn LP's daarentegen wel. Vooral de eerste albums (vanaf 1968) zijn niet makkelijk te vinden. Maar goed, dan even naar dit nummer. Het werd in 1977 een hit. Beetje laat maar met terugwerkende kracht terecht, want het nummer stond al op de 1972 LP I'm Still In Love With You. Al is geweldig, maar dat orgeltje maakt het helemaal af. Al Green is nu dominee. In 1974, na het uitbrengen van de LP 'Let's get married' pleegde een fan zelfmoord in zijn huis. Ze wilde met hem trouwen en Al vond dat geen goed plan (de man was al getrouwd). Voordat ze zich van het leven beroofde was ze zijn huis ingeslopen. Al Green, die stond te douchen, kreeg een pan kokende olie over zich heen gegooid wat hem brandwonden op rug, buik en armen opleverde. Ze schoot zich vervolgens door het hoofd met een .38, Al's eigen pistool. In haar portemonnee vonden ze een briefje. "The more I trust you," schreef ze, "the more you let me down."
Green kijkt erop terug en noemt het een wake up call. Hij werd dominee. Toen hij in 1979 van een podium donderde zag hij het als een teken van God en concentreerde hij zich geheel op de kerk en het zingen van Gospels. Pas in 1988 begon hij weer R&B te zingen. Zijn laatste optreden was bij de BBC in 2010. Samen met David Gilmour (Pink Floyd) en Jools Holland.
Frankrijk is een eiland wat muziek betreft. Het onontkoombare chanson; Johnny Halliday die al 50 jaar doet alsof ie 20 is; één punk en natuurlijk de taalbarriere. Aangenaam verrast was ik toen ik Les Rita Mitsouko ontdekte: wat een kunstenaars! Ik heb 5 albums van ze en geen 2 liedjes lijken op elkaar. Elke track heeft iets unieks; een rif, een nieuw onverwacht instrument. Catherine Ringer (1957) heeft een rijke carriere achter zich. Danseres, actrice (ook in porno), zangeres, muzikant. Ze zingt over de top, theatraal, sensueel. Ze danst als een krankzinnige robot. Fred Chichin (1954-2007), haar partner, was een multi-instrumentalist en van alle muziekmarkten thuis.
Wat ze zo leuk maakt is hun humor, zelfrelativering, hoogste originaliteit en veelzijdigheid. Hun even bijzondere clips werden geregisseerd door Jean Baptiste Mondino.
Het nummer "c'est comme ca" komt van "the no comprendo"-album, uit 1986 en werd in dat jaar tot beste europese Mtv-clip verkozen. L-7.
Wat mij opvalt dat het niet vanzelfsprekend is dat als je erg goed kunt zingen dat je dan ook het bijpassende succes zult hebben in je leven. Clay Hammond is zo'n voorbeeld. De man zingt dwars door je ziel heen, maar toch kent niemand hem. Ook wel weer leuk, want dat maakt platen verzamelen zo leuk. Af en toe tegen een onbekende geweldige zanger aanlopen in de 1 euro bak. Even over Clay. Hij schreef Johnny Taylor's grote hit 'Part time love'. In de jaren zestig nam hij voor verschillende labels nummers op, zonder echte doorbraak. De vier singles voor het Label Kent springen eruit. Zijn kenmerkende Southern soul, gospel en blues stijl komt hier helemaal uit de verf. Na de jaren 60 horen we niet veel meer van hem en verdwijnt hij letterlijk naar de achtergrondkoortjes van bandjes en heel soms vervangt hij in het 'oldies' circuit een zieke bejaarde zanger van de Drifters of de Rivingtons.
In 1992 ging ik naar een feest met DJ Graham B achter het vinyl. Hij draaide House vermengd met Acid Jazz. Zo kwam S-tone Inc op mijn pad. Niet dat ik in die tijd maxi singles kocht, maar erop dansen ja. Ik ging naar Graham B en vroeg welke plaat hij draaide. Hij gaf mij een knipoog en schreef een vodje met een onleesbare naam erop: Stone Ready... Zoiets. Ik heb het nooit echt kunnen ontcijferen. Pas jaren later viel het muntje. In 2002 liep ik tegen een cd aan van S-tone Inc. Sobrenatural. Nog steeds een dijk van een loungy latin zondagochtendplaat. Home
Als je het over onbekende funk hebt kom je de nodige eendagsvliegen tegen; zo ook The beginning of the end. Opgericht in 1969, 5-mans-band uit Nassau, Bahamas. Ze hebben 1 elpee gemaakt op Alston records (Atlantic), en een track - funky Nassau - was een aanzienlijke hit in Amerika in 1971. 15e in de Billboard hot-100, 7e in de Billboard black singles chart.
Hun muziek is tropical funk, dankzij de calypso-invloeden. Wat mij betreft een uitstekende plaat om het koninginneweekend mee in te luiden, qua Nassau! L-7
Tweede helft jaren 80, met de opkomst van rap en het gebruik van samples, ontstond er een hausse wat betreft obscure breaks en beats. In clubs hoorde je onbekende stromingen. Soul-jazz - door 60-ties soul en 70-ties funk geinspireerde jazz, vaak met hammond-orgel - was er een van.
Pionier op dat gebied was Gilles Peterson: een D.J. die aan de wieg heeft gestaan van talloze verzamel-platen met soul, funk, latin, en jazz. Op een van die platen, Best of BGP, staat Nuther'n like thuther'n. D.J. Loos hoorde deze plaat bij mij in 1991, maar was vergeten wie het was: Dus, Willem: hier is die plaat met die allesbepalende "Tick".
Het eerst verschenen op het album "More gravy" uit 1963, op Prestige.
De van oorsprong Zweedse Amerikaan Cal Tjader (st. Louis 1925-1982) was voor het podium geboren. Op z'n 4e levensjaar kon hij al tapdansen wat hem zelfs een filmrol opleverde. Zijn muzikale interesse groeide van piano, naar drums, pauken en conga's naar de vibes. Eind jaren 40 formeerde hij in San Francisco een groep met Dave Brubeck en Paul Desmond, eerst als octet, later als trio. De jaren 50 staan in het teken van de Latin Jazz bij George Shearing's band, samen met Willie Bobo en Mongo Santamaria. Ze speelden "Mambo's without the head-ache" (sic). Begin jaren 60 vormde hij zijn eigen quintet. In deze bezetting is "Soul sause" geboren; een bewerking van een Dizzy Gillespie-tune uit 58, wat in de loop der jaren bij optredens steeds voller en vetter ging klinken en evalueerde naar deze opname uit 1964, met een belangrijke bijdrage van Willie Bobo. "Soul sause" verscheen als eerste op de gelijknamige elpee. Naar mijn mening Cal's allerbeste. Luister naar Dizzy en naar Cal en zoek de verschillen.
Live in Denemarken,1964. Oscar Peterson achter de piano. Ray Brown op bas. Ed Thigpen op drums. Peterson speelt geen muziek. Hij is de muziek. Letterlijk. Hij maakt er onderdeel van uit. Je hoort hem mee murmelen en scatten tijdens het spelen. Hij zit in zijn eigen vrije wereld: jazz. Weg van alles. Geniaal. Prachtig hoe hij een intro pakt van meer dan twee en halve minuut voordat de band inzet. Heb erg veel lp's van hem. NU weet je waarom. En ja, de Verve LP 'At the Stratford Shakespearean Festival' staat vooraan.
Vijf was ie. Woonde in Montreal. Vader werkte bij de spoorwegen. Hij leerde hem trompet en piano spelen. TBC op zijn zevende eindigde het trompet spelen. Dus zat Oscar zes uur per dag achter de vleugel. 14 jaar oud won hij een radioprijs en stopte meteen met school. Hij werd muzikant. Peterson was en leefde voor jazz, maar werd klassiek geschoold. Norman Granz van Verve (later Pablo) zat in een taxi richting vliegveld toen hij Oscar live op radio hoorde spelen. Hij liet de vlucht schieten en reed rechtstreeks naar de club waar Peterson live speelde. Op zijn 24e had hij zijn eerste jazz-optreden in Carnegie Hall. Dankzij Granz. Granz nam in de 50's en 60's op voor zijn zwarte muzikanten in het zuiden van Amerika. Hij liet ze gewoon 'blanke' taxis nemen en trok zich niets aan van het racisme. Hij vormde een toptrio met de witte Herb Ellis en Bassist Ray Brown. Vrij stunning in die tijd, dit zwart witte trio. Peterson kreeg in 1997 zijn 8e en belangrijkste Grammy: Lifetime Achievement Award Instrumental Soloist. Ondanks atritus sinds zijn kinderjaren, zijn zwaarlijvigheid van 125 kg, een kunstheup, een beroerte die zijn linkerhand twee jaar uitschakelde, is hij tot zijn dood in 2007 een pianist van kaliber. Mijn LP's van Peterson staan dichter bij Art Tatum dan bij Monk. Nee, ze staan niet op alfabet. Ze staat puur op gevoel ingedeeld. Dicht bij mijn hart.
Heb je een uurtje? Je zal je geen seconde vervelen. BB King als gast. James Brown knalt er een topconcert uit. De band (The JB's) weet wel een showtje te maken. O ja. Michael Jackson zit in de zaal en komt nog even het podium op. Wat mij het meest opvalt is het relaxte publiek. Let the good times roll!
Ray Barretto (1929-2006) speelde de conga's eind jaren 50 bij Tito Puente, en startte in 1961 zijn eigen orkest. Zijn eerste album op Tico records - Charanga Moderna (1962) - bevatte de enorme hit El Watusi: alom geroemd als de eerste Latin-Soul plaat: Cubaanse mambo, latin jazz en afro-soul. Met zonder violen. Dit bracht in New York een creatieve stroming op gang met dans-ritmes als de Charanga, de Jalla-Jalla, de Ching-a-ling en als hoogtepunt de Boogaloo; allemaal voorlopers van de Salsa die we kennen sinds de jaren 70!! Geniet van deze mijlpaal van de Latin-Soul die New York op zijn kop zette.
Deze is voor jou Wim! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele jaren, ook met ons blog! Schuif de stoelen maar aan de kant, ik zet effe een vette funk voor je op!
Drummers lijken toch altijd een beetje de schlemielen van de pop. Denk maar aan
Phil Collins. Toch heb ik - wij allemaal - menig leuk feestje te danken aan goede drummers, met John "Jabo" Starks voor mij met stip op één. De drummer van James Brown. Goed, ik neem je mee naar de kelder van Ogilvy & Mather aan de Keizersgracht. 1993. Op vrijdagavond dalen alle leuke mensen van het reclamebureau af naar de bar voor een borrel. Ze zijn er allemaal. Als vanzelfsprekend rust op mij de taak om de muziek aan de gang te houden. Dus zet ik donderdagnachts tot vier, vijf uur mijn platen op cassettebandjes. Metalbandjes uiteraard. Klote werk dat opnemen, want je mag natuurlijk geen pauze tussen de nummers horen. De opbouw van de borrel is simpel. Eerst de meegenomen cassettebandjes van de meisjes. Heb je dat gehad. Dan mijn eigen cassettebandjes. Hoe harder de drank, hoe harder het volume. Tot we met een m/v of 12 overbleven, dansend op de tafels. Hangend in bomen op de achterplaats. Rare muziek, het donderde niet. Als het maar knalde. Het was op deze borrel dat ik het aandurfde om Nina Simone te draaien. Een krankzinnig nummer uit ’69 waarop iedereen, maar dan ook iedereen volledig uit de bol ging. Drie standbeelden voor Lawrence Killian (conga), Leopolda (bongo) en Michael Carvin (percussion). En ode aan het zachte bankje in de directiekamer, waar we ‘s ochtends wakker werden.
Hoe gek kan het gaan. Ik wilde iets schrijven over Joe Williams met Count Basie. En ik pak een LP van Big Joe Williams. Ineens wist ik het weer waarom ik deze LP bewonder. De teksten. De blues is natuurlijk niet om te lachen, maar toch..
When my baby she left me
She left me with a mule to ride
When her train left the station
That old mule laid down and died
Big Joe is een echte Delta Blues gitarist. Ook wel country blues. Ze speelden gitaar, sigarendoosgitaar en mondharmonica. Praten was niet zijn sterkste kant, maar zingen! In dit geval zien we Joe op zijn legendarische Malle Pietje gitaar. Plukkend op negen snaren, met draden bij elkaar gehouden. Met een rare, rechtstreekse versterking. Dit nummer is geschreven door Sonny Boy Williamson, zoals Big Joe ook probeert te vertellen.
Een review van een concert uit 1965 zegt alles over Big Joe Williams: "He looked terrible. He had a big bulbous aneuristic protrusion bulging out of his forehead. He was equipped with a beat up old acoustic guitar which I think had nine strings and sundry homemade attachments and a wire hanger contraption around his neck fashioned to hold a kazoo while keeping his hands free to play the guitar. Needless to say, he was a big letdown after the folk rockers. My date and I exchanged pained looks in empathy for what was being done this Delta blues man who was ruefully out of place. After three or four songs the unseen announcer came on the p. a. system and said, "Lets have a big hand for Big Joe Williams, ladies and gentlemen; thank you, Big Joe". But Big Joe wasn't finished. He hadn't given up on the audience, and he ignored the announcer. He continued his set and after each song the announcer came over the p. a. and tried to politely but firmly get Big Joe off the stage. Big Joe was having none of it, and he continued his set with his nine-string acoustic and his kazoo. Long about the sixth or seventh song he got into his groove and started to wail with raggedy slide guitar riffs, powerful voice, as well as intense percussion on the guitar and its various accoutrements. By the end of the set he had that audience of jaded '60s rockers on their feet cheering and applauding vociferously. Our initial pity for him was replaced by wondrous respect. He knew he had it in him to move that audience, and he knew that thousands of watts and hundreds of decibels do not change one iota the basic power of a song."
Willie Bobo (1934-1983) was een van de grote namen op het gebied van latin-jazz.
Hij speelde met Cal Tjader in de 50-ties, met Mongo Santamaria in de 60-ties, met Santana in de 70-ties: tussendoor met zijn eigen band tot zijn overlijden in 1983. In eerste instantie conga's, later op timbales. Dus van Afro-cubaanse jazz naar latin jazz naar latin soul naar salsa naar latin jazz-funk: deze man was erbij. Naast eigen composities maakte hij ook latin-versies van bestaande hits.
Deze opname uit '77 combineert twee van mijn stokpaardjes; een gepimpte latin-jazz-funk-versie van een tv-tune: Kojak.
Als je aan filmmuziek denkt kun je niet om John Williams (1932) heen. sinds 1958 componeerde hij talloze soundtracks: denk aan de openingsmuziek van "Jaws", of de UFO-muziek uit "Close encounters of the 3d kind". Tot nu toe heeft hij 47(!) Oscar-nominaties gehad voor zijn film-scores, waarvan er 5 zijn bekroond. Alleen Walt Disney is vaker genomineerd.
Nu wil het toeval dat Westcoast's drummer nummer één, Shelly Manne, meespeelde in de big band die William's muziek speelde voor de '62 detective-serie "Checkmate". Shelly bedacht dat de muziek goed te vertalen was naar een jazz-quintet uitvoering. Om te testen hoe het publiek zou reageren speelde hij de muziek in z'n Hollywoodse jazz-club "Shelly's Manne-hole". Hoe dat live klonk? Luister naar "the king swings". Op plaat; luister naar "en passant".
De LP Great Mambo's doet het op elk feestje uitzonderlijk goed. Perez Prado en zijn orkest. The King of Mambo. Een orkestleider was in de 50's de DJ voor dansfeesten. Grote bands die lekker veel volume konden maken tot achterin de zaal. Cuban Latin dansmuziek in dit geval. Hij studeerde piano in Cuba en speelde orgel in clubs. Het platencontract lokte hem naar Mexico. Zijn mambo's waren de beste in die tijd. Sonny Burke hoorde Prado in Mexico spelen en coverde een nummer: Mambo Jambo. Het werd een hit, waardoor Prado de kans kreeg door de VS te gaan touren. Hij had wereldwijd succes. Mambo. No 5 is zijn bekendste erfenis. In deze tijd was latin muziek erg populair. Dat duurde tot de jaren 60. Daarna verdampte het succes van Perez Prado. Wie wilde dansen had nu rock 'n roll en pop. Grappig om in de video's (60 jaar oud) de dansstijl van de Mexicanen te bestuderen. Hij trok zich terug in Mexico city en bleef vooral in Latin America populair. Hij stierf in 1989 aan een hartaanval. Werd 72 jaar. Zijn muziek leeft verder. Zoon Perez Prado Jr. speelt nog wekelijks met zijn orkest in Mexico City.
.jpg)
